Al eerder, een tijdje terug alweer,  kwam hier een verslagje voorbij rond een bezoek aan het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Een van de museale trekpleisters van deze universiteitsstad waar het verder ook zo lekker toeven is. Zoals wij onlangs weer eens deden met lieve Soester vriendjes van ons. We zouden een Egyptische expositie bezoeken. Na een wat ingewikkelde treinreis (in ons land is reizen per trein soms per definitie ingewikkeld) vonden we elkaar op het CS en togen richting het Leidse Rapenburg waar dit museum is gevestigd. Nadat we door het toegangspoortje heen waren bleek de Egyptische afdeling gesloten. Dat was toch wel even een domper. Men was aan het verbouwen of verhuizen. Bleek lastig te definieren. Nou ja, dan maar de trappen opgesjouwd naar de rest van de toonzalen. En daar verveelt een mens met enige waardering voor de eigen geschiedenis zich echt niet. Vooral de expositie over opgravingen in eigen land is de moeite waard. Romeinen, oertijd, een stukje geloofsinvloed, alles is terug te vinden.

Een etage lager bleken twee los van elkaar staande exposities onze aandacht waard. Een kleine over Egypte was gelukkig alsnog te bezoeken. Goed zo, gerechtigheid. Heerlijk dolen tussen en langs die fraaie cultuur die duizenden jaren voor Christus’ jaartelling de dienst uitmaakte in het toenmalige midden-oosten. Een andere expositie ging over de geschiedenis van het mes en het zwaard. Ging ook ver terug. Van oeroude bronzen exemplaren tot het erezwaard van Willem de 1e dat door diens achter-achter-achter kleinzoon Willem Alexander nauwelijks te tillen bleek. Ook een drakendoder van een meter of twee lang lag uitgestald. Je weet niet wat je ziet. Aandacht ook voor de kromzwaarden van de roverhoofdmannen die ooit het Heilige Land Palestina bezetten.

Kromzwaard tegen het bekende kruisvormige exemplaar van de toenmalige voor het christendom reizende en vechtende ridders die dat geboorteland van Christus wilden ontdoen van hun Barbaarse overheersers, nu een jaar of 1000 geleden. Indrukwekkend! Het OHK Museum is altijd een bezoekje waard. Voor kinderen heeft men de nodige activiteiten uitgewerkt, van de hal beneden tot bij elke expositie. Daar kan men een gezin redelijk mee zoet houden. En dit is ook een betaalbaar museum. Met een koffiehoek waar je nog wat kunt eten en drinken, een uitgebreide museale winkel en voldoende beveiliging om je er prettig te voelen. Mocht je eens in Leiden zijn, ga er dan heen. Wellicht is dan ook die befaamde Egyptische collectie weer in vol ornaat te zien. Want dat is toch wel de kers op de pudding, de slagroom op de taart. Die moesten we nu node buiten de deur van het museum zien te vinden. Wat nog gelukt is ook. Het bleef nog lang gezellig langs de Leidse grachten.