Onuitroeibaar…

Onuitroeibaar…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: favorit-demo-0289-bij-heto-pict1477.jpg

Toen ik lang geleden alweer in het autovak ging werken en als eerste terechtkwam bij een dealerbedrijf in het Amsterdamse Zuid vlakbij het Bosplan, stonden daar in de kleine rand tussen onze parkeerplekken en het langslopende trottoir diverse taaie rozenstruiken. Die werden indertijd bijeen gehouden door een oud smeedijzeren hekje dat wellicht dronken (..) of onevenwichtige voetgangers moest beletten niet naar beneden te duvelen. Ons bedrijf lag daar nl. een metertje onder het normale straatniveau, iets wat gold voor het hele industriegebiedje waar wij zetelden. Door de jaren heen groeide niet alleen ons bedrijf (we hadden daar drie afdelingen) maar begonnen die struiken aardig uit te dijen tot een extra vervelend nadeel. Immers, we waren bijna aan het oog onttrokken door dat spul.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: amsterdamse-bos-p3310124.jpg

En los van de bloemen die er af en toe in te zien waren, zaten er stekels in die als onderdeel van een afbakening van de landsgrenzen of als wolvenhek niet zouden misstaan. Dus besloten we op enig moment om de boel te snoeien. Afstemming met de gemeente (immers groen, wellicht van hen?) leverde niets tastbaars op over onderhoudsplichten van wie ook. Dus dan de beuk er maar in. Knippen, zagen, kortwieken. Het maakte het uitzicht weer veel fraaier. De kans op verwonding aan die verrekte doornen daalde ook. Helaas was na een jaar of twee de oude situatie weer terug.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p7030072.jpg

Dus besloten we om dat spul helemaal weg te halen. Knippen tot aarde-niveau, later wat accuzuur er overheen, en weer later de brand er in. Het hielp voor even. Na twee jaar kwamen de struiken gewoon weer terug. Onuitroeibaar. Gelukkig hadden we intussen voor de meest belangrijke afdeling van ons bedrijf een nieuwe showroom, werkplaats en kantoren gebouwd. Stukkie verderop en zonder vervelende begroeiing. De rozen bleven intussen doorgroeien. Ons toenmalige bedrijf (ik verliet de tent in 1990) bleef daar nog wat jaren actief voor het verplicht moest verhuizen. De Gemeente nam een paar jaar na mijn vertrek de hele grond over en ging aan de slag met sloop van alle bedrijven en neerzetten van grote (half leegstaande) kantoor huurgebouwen. De rozen werden met grote machines uitgegraven. Probleem opgelost. Maar ik ga binnenkort toch eens kijken of ze toch niet ergens weer aan het ontluiken zijn. Onkruid vergaat niet, maar rozenstruiken zeker ook niet…. (beelden: Internet/archief)

Ratten en kakkerlakken…

Ratten en kakkerlakken…

Ons land heeft al een tijdje last van ratten en kakkerlakken. In eerste instantie vooral in de zin van types die niet schromen om oudjes op te lichten door zich voor te doen als bankmedewerkers of als politiemensen die alle cash en juwelen van ouderen graag even meenemen. Een broertje dood aan werken zal de basis vormen voor het denken bij deze types maar ik hoop altijd dat ze door veredeling van hun genen tot inkeer komen.

Geldt ook voor de figuren die in roedels of bendes ketens als de Kruidvat leegroven om elders (op de Balkan) de buit te verdelen of te verpatsen. Lastig aan te pakken. Geldt ook voor de lafbekken die vooral in groepsverband enkele mensen het licht uit de ogen slaan of schoppen om allerlei onduidelijke redenen. Woest makend gedrag en als ik dan vaak lees wat ze n a oppakken en berechting voor straffen krijgen snap ik wel dat een belangrijk deel van ons land niet staat te trappelen om achter lieden als Timmermans of Klaver aan te hobbelen.

Ongedierte moet je bestrijden, niet koesteren. Kom ik nu tot de letterlijke vormen van ongedierten. Of het nu rent, kruipt of vliegt. Ratten, muizen, kakkerlakken en zo meer. Tegenwoordig in aantal flink groter dan de mensheid. En als je kijkt naar wat er in onze stad zoal op straat loopt of rent weet je dat het met de bestrijding van ratten of muizen net zo is gesteld als met die overd(ve)rachtelijke types die ik eerder beschreef. Men pakt het met veel te zachte hand aan.

En dus verspreidt het knaagdierenvolkje zich met grote snelheid en moet je niet vreemd opkijken als je van de GGD hoort dat in elk Amsterdams huis van voor de jaren 80 muizen vrijpostig hun aanwezigheid claimen. In vrijwel alle parken of voor natuur doorgaand groen lopen ratten rond. Logisch, want vuilnisbakken puilen uit, de gemeente geeft het geld liever uit aan andere zaken dan de vroeger zo actieve ambtenaren bij de Reinigingsdiensten, dus mee leren leven is het credo. Diervriendelijkheid wordt aangeroerd als argument, geldgebrek als tweede. Want de gemeentebestuurders onderhouden liever goede banden met andere reactionaire types dan met de volksgezondheid. Ik stam nog uit de tijd dat ratten echt werden bestreden. En dat je ze in die periode langs de boorden van de Amstel ook al zag lopen, maar zeker wist dat de stoere kerels op de kolenschuiten die daar toen nog lagen er wel raad mee wisten en ze met grote schoppen dood sloegen. Harde aanpak, effectief beleid, niet koesteren maar in het geval van die viervoeters uitroeien. Het gaat op voor het een en het ander. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en de zwarte pest is niet overgebracht door engelen of de duivel maar gewoon door ratten. Geldt ook voor andere ziekten….. Dus doe eens wat gemeente Amsterdam en andere overheden die het probleem kennen maar net doen of het niet bestaat! (beelden: internet/prive)