De belangrijkste mens in jouw leven?? Natuurlijk, dat ben je zelf. Zonder dat erkende feit is/zijn er geen geliefde moeder, vader, partner, kinderen of wat ook. Dus maak iets van je leven, koester, heb lief, geniet, kijk om je heen, en denk niet aan later… Nou ja, wel een beetje. Ook mensen als Trump, Timmermans, Poetin, Orban of hoe ze allemaal heten mogen komen een keer bij de poort aan waarachter een oordeel zal worden geveld over hun doen en laten in het leven.

En als die poort er niet is wacht hen een eenzaam graf of pakweg een urn waarna men de as zal uitstrooien op een al dan niet zelf gekozen plek. Blijft de herinnering, levend gehouden door wat nabestaanden en vrienden, tot ook die er niet meer zijn. Dan rest de overlevering, maar voor miljarden mensen is die vaak weinig vergevingsgezind. Relativeren is dus wel op zijn plek. Onlangs zag ik in het kader van een verhaal over mijn luchtvaartverleden een foto waarop we als club van gelijkgestemden na opnieuw een geweldige expositie over de luchtvaart in het toenmalige Aviodome op Schiphol even samen poseerden. Denkbeeldig zette ik wat kruisjes over de gezichten van hen die intussen zijn ontvallen. Schrikbarend.

En sommige daarvan al op jeugdiger leeftijd dan die van uw meninggever die nu dient als doorgever van de relativiteitstheorie maar dan zonder wiskundige berekeningen. Gewoon omdat het heel confronterend is dat de mensen die toen ook meenden dat zij belangrijk waren, genoten van het leven, er niet meer zijn en hun erfenis verkocht of bijna vergeten en hun specifieke eigenschappen alleen nog verhaald door hen die lief hadden. Hele kerkhoven liggen er vol mee. Mannen, vrouwen, kinderen…. Geknakt in de bloei van het leven, sommige best oud geworden. In mijn leven en de klasse van leeftijden, zijn er dus heel wat verdwenen.

De generatie boven me zowat helemaal uitgeroeid, in de familie en vriendenkring ging de zeis van die duistere dood ook al aardig rond. Ik doe intussen net of die niet voor mij komt of voor hen die me echt na aan het hart liggen, maar ooit komt die dag natuurlijk echt. Kon ik me niet voorstellen toen ik nog jong en heeeeeeel belangrijk was.. Al maakten we ook toen best trieste gevallen mee die onverwacht aan hun stutten trokken. Een collega op zijn 21e door wat dom gedrag, een geliefd familielid op zijn 41e, dus ik wist wel dat het kon gebeuren, maar toen waren al die lui die in de kring verzameld om me heen leefden er nog wel allemaal. Het wordt nu steeds stiller. Net als op het kerkhof. Telkens weer confronterend….En duidelijk makend dat al dat belangrijke gedoe, nergens over gaat. Maar ja, dat komt ook omdat ik zelf er nu wat anders tegenaan kijk. Ben benieuwd hoe jullie dat doen. Al denk ik dat veel van jullie die ervaringen van mij vast ook hebben moeten ondergaan en delen. Maar toch…. (beelden: archief)