Aansluitend op mijn vorige verhaal over vakanties en de plekken die ik al dan niet koester wil ik nog even aandacht vragen voor iets wat daar zijdelings mee van doen heeft. Het feit dat de mens vrijwel overal op deze planeet een vestigingsplek weet te vinden. Hoe onherbergzaam ook, hoe zwaar de omstandigheden, de mens vestigt zich daar en maakt iets van zijn/haar bestaan. De meest krankzinnig afgelegen eilanden, grote hoogten, in kou of juist tropische hitte, de mens trotseert alles om maar een eigen plekje te kunnen claimen.
Hoewel ik zelf meer van de realistische kijk op die dingen ben, waardeer ik wel de moed van die lieden die echt vanaf de grond een eigen huis opbouwen of zelfs een dorp. Om mee te kunnen met de rest van de wereld zie je daarna vaak dat men zorgt voor verbindingen die tenminste hulp in nood garanderen. Dat kan per vliegtuig, soms per boot, en in andere gevallen al lopend langs afgronden of over bruggen van touw en wat gekapte takken. Vaak ondergaat men de natuur die best wreed kan zijn en zet door, tegen beter weten in. Want er is iets te vinden wat elders niet voor komt of dergelijke argumentatie.
Reportages over dit onderwerp zijn op TV of het www regelmatig te vinden. En telkens zit ik er met een mengeling van verbazing en soms verbijstering naar te kijken. Plekken waar eens in de maand een boot langskomt voor levensmiddelen, post of bezoek van de dokter, of bergen waar mensen wachten op het (kleine) vliegtuigje dat wekelijks landt op een van de modderige paden die een dorpsgemeenschap zelf hebben aangelegd om die verbinding te kunnen onderhouden. Jungles waar kampongs of soortgelijke samenlevingsvormen te vinden zijn die je slechts per Jeep of ezel kunt bereiken. Levenslijnen met de rest van de wereld. Zelf ben ik toch van het comfort, de sociale netwerken, de familie en vrienden om je heen. Zou ik me thuis voelen in een dorp ergens op 1 uur rijden van onze stad?? Wel eens over nagedacht maar steeds weer vastgelopen in dat zelfde gevoel van onzekerheid. Hoe zit dat met jullie beste meelezers? Wel eens nagedacht om op een kale bergtop te gaan wonen? Of op een eiland zonder iets? In de jungle van Centraal-Afrika? Idealiseer je dat of juist niet? Bij ‘Ik vertrek’ of ‘het roer om’ op TV meteen het gevoel dat jij dat ook wilt? Zo ja…laat maar weten waarheen de reis gaat dan….Ben benieuwd…. (beelden: Archief/internet)
Altijdmijnmening 
Dromen om ver weg op een bergtop of onbewoond eiland te gaan leven heb ik niet. Ik heb het gemakkelijk hier met alles op wandelafstand en daar houd ikhet bij.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach, ik had op jongere leeftijd nog wel eens plannen in die richting. Met name omdat ik dan keek naar beschikbare huizen met meer ruimte en wat rust in de omgeving. Maar eenmaal ouder telde ik alles eens bij elkaar op en bedacht me dat een huis vooral een thuisbasis moet zijn en die heb ik wel gevonden..
LikeLike
Verwacht van mij geen avontuurlijke verlangens, die heb ik niet, ben ik véél t honkvast voor. M’n oudste kleindochter heeft het ook zeker niét van mij dat ze kortgeleden naar een dorp op het platteland van Zweden trok met haar gezin.
LikeGeliked door 1 persoon
Jongere mensen hebben veel meer dan wij reizen naar verre oorden leren kennen. Met dank aan de luchtvaart….:)
LikeLike
Al blijft het een persoonlijk verlangen dat bij sommige , net als bij mij totaal ontbreekt.
LikeGeliked door 1 persoon
Als ik om me heen kijk en hoor waar men heen gaat of geweest is, ben zelfs ik vaak verbaasd. Men bezocht of bezoekt plekken die ik pas op mijn 50e wellicht op mijn bucket-list had gezet. Maar ja, toen was ik al zo druk dat ik vrijwel elke week in het vliegtuig zat. Gingen veel dingen vanzelf….
LikeLike
Het hoort er tegenwoordig een beetje bij om “een jaartje te reizen”.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja maar die lieden komen dan wel terug. Je echt nestelen op een heel vreemde plek blijft mij verbazen….
LikeLike
Mij ook, ik moet er niét aan denken.
LikeGeliked door 1 persoon
We zijn het op dat punt eens….:)
LikeLike
Floortje bezocht dat soort plekken, bewoond door dergelijke mensen.
Menigmaal vroeg ik me af: wat bezielt ze, vaak met een gezin. Toch maakten die kinderen geen ongelukkige indruk, integendeel. Ik kreeg het idee dat de houding van de ouders tegenover hun kroost anders was dan die van ons met onze kinderen. Gezonder, misschien.
LikeLike
Je moet het samen redden. Anders ben je verloren. Dus dan is zo’n gezin vaak hechter. Daarbij moet je omgaan met de omringende natuur of omgeving die vaak mensvijandig is. Als je bij Floortje vaak zag hoe zij er heen moest reizen, hoe lang zoiets duurde, soms dagen per vliegtuig en schip, weet je dat afgelegen wonen ook zo haar beperkingen kent. En je bent voor vrijwel alles afhankelijk van goed vervoer, of de bijna liefdadigheid van mensen elders in de wereld…..Niks voor mij…:)
LikeGeliked door 1 persoon
nou ja, ik kijk zo nu en dan een Engelse serie over verhuizen naar het platteland. En dan denk ik dat ik daar ook best wil wonen. Of in zo’n leuk dorp in Italië vlakbij een stad. Maar dat zijn kortstondige momenten en blijf ik toch maar gewoon in Rotterdam
LikeLike
Niks mis met die stad…..
LikeLike