Ooit, we waren hier allemaal een hele slag jonger, was het normaal om vanaf je vakantieadres of zo een ansichtkaart te sturen naar thuisblijvers of elders levenden met een verhaal achterop over hoe het je (ver)ging. Of gewoon slechts met vriendelijke groeten. Veel van die kaarten waren foto’s van de omgeving waarin men verkeerde of zoals ik het hier in de komende zinnen zal beschrijven, onderwerpen die de ontvanger dan wel de afzender aanspraken. De indeling van die kaarten altijd gestandaardiseerd en rechtsboven op de achterkant een hokje om een postzegel te plakken. Tot zover de (zeer beknopte) geschiedenis als postkaart.
Veel van die kaarten kregen ook een verzamelaarswaarde en echt, neem van mij maar aan, er zijn grote groepen verzamelaars voor die dingen. De een spaart kaarten met berglandschappen er op, anderen vinden dorpjes leuker, en er zijn er zoals ik die gek zijn op ansichtkaarten met vliegtuigen en/of auto’s. Ooit, als bijvangst voor de andere collecties, begon ik met het opbergen van dit soort foto’s in een album. Omdat ik indertijd nogal vaak vloog kon ik aan boord vaak vliegtuigkaarten vinden van de maatschappijen waarmee ik vloog. Die zaten opgeborgen in een vakje achter de cockpit en mocht je uiteraard gratis meenemen. Dat leverde al snel een aardige serie op.
Maar als je op een of ander (iets ontwikkelder) vliegveld kwam vond je daar steevast ook toeristenshops of specialistische winkels waar ze die kaarten ook te koop aanboden. Kon je de meest bijzondere vliegtuigen in foto vertaald mee naar huis nemen. Wat ik ook deed. Op enig moment zag ik op het fraaie vliegveld van Praag dat ook daar in shops kaarten te vinden waren. Met name de Russische en Tsjechische toestellen trokken mijn aandacht. Maar ook de naam van de uitgever. Contact mee gemaakt en een fikse serie besteld. Ook met opdruk voor mailings t.b.v. mijn latere zelfstandige bedrijfje dat qua naam en expertise iets had met de luchtvaart en autobranche. En dan was er nog die geweldige luchtvaartpornowinkel in Aalsmeerderbrug waar je indertijd ook goed je slag kon slaan voor wat meer bijzondere foto’s. Alles opgeteld werd het een hele collectie die vroeg om een aparte kast. Albums vol, waar ik op een regenachtige (zon)dag nog wel eens doorheen kijk en mijmer. Over de luchtvaart van ooit en de toestellen die ik me nog zo goed herinner maar ook vaak in gevlogen heb. Iets bescheidener van aard is in dat kader de collectie kaarten met auto’s als uitgangspunt.
Ooit begonnen tijdens een reisje naar Londen waar ik in een boekwinkel een hele reeks van die kaarten vond met Engelse wagens als onderwerp. Kon het niet laten liggen en zo startte een volgende verzamelverslaving. Nou ja, gewoon een hobby op zich. Ik registreer alles, plak die kaarten keurig in, geef ze een tekstje mee en kijk ook die albums graag af en toe even door. Anderen verklaren me misschien voor gek, zal wel, maar ik heb er lol mee. En het voegt veel toe aan die andere passies die ook mijn leven kleuren. En als het daarover gaat, welke passies of liefhebberijen zou jij willen delen? Toevallig ook ansichtkaarten in de kast staan? Of ben je goed in fotograferen dan wel breien? Gewoon melden hoor. Ik vind gepassioneerde mensen leuk…jij ook? (beelden: Prive)
Altijdmijnmening 
Vroeger was karate mijn passie. Ook strips/comics verzamelen was een soort passie. Nu liggen die twee stil. Of ik ooit nog een nieuwe passie krijg valt af te wachten.
LikeLike
De ellende is dat ik die strips ook zie als toegevoegde waarde……:)
LikeGeliked door 1 persoon
Zo zijn er ook veel mensen die geboorte- of rouwkaartjes verzamelen. Ik verzamel niks, alleen herinneringen.
LikeLike
Maar ook die kunnen heel bijzonder zijn…toch?
LikeGeliked door 1 persoon
Zeker, en heel waardevol.
LikeLike
En vaak goed te vertalen in leuke verhalen voor o.a. dit blog…:)
LikeLike
Ik vind niet dat iemand zich moet bemoeien met andermans verzamelpret. Het is al prachtig als diegene er veel plezier aan beleeft.
Laatst kwam in gezelschap het verzamelen van sigarenbandjes, suikerzakjes en speldjes….. op tafel. Ik kreeg het idee dat iedereen daar aan meedeed. Zelf heb ik nog steeds een forse verzameling roze persglas uit de dertiger jaren, maar die ben ik zo langzamerhand aan het uitdunnen. Ik koop er ook niks meer bij. Ooit had ik een verzameling miniatuur-hondjes gemaakt van allerlei materialen. Die heb ik jaren geleden weggegeven aan een instelling, waar ze in de huiskamer een grote lege vitrine hadden. De bewoners vonden het hartstikke leuk, dus dat was een mooie oplossing. Nu verzamel ik alleen nog leuke momenten 🙂
LikeLike
Voor mij is het op enig moment ook van belang om te zien wat er met de collecties gaat gebeuren. Kan deels naar musea, wellicht geveild waar het geld op brengt voor de nabestaanden als deze Meninggever de Pijp aan Maarten geeft. Maar vooralsnog geniet ik nog te veel van wat is…
LikeLike
Nee gek hoef je er niet voor te zijn hoor, iedere verzamelaar zal jouw passie herkennen. Misschien ben ik een gepassioneerde blogster maar veel verder gaan mijn passies niet meer. Vroeger misschien het stijldansen en ja breien dééd ik wel maar of daar nou het woord passie bij op z’n plaats was betwijfel ik. 😉
LikeLike
Mijn moeder was vroeger zodanig gepassioneerd in haar stijldans-aanpak dat ze er ook prijzen mee won. Maar alles is relatief. Haar bekers en zo meer verdwenen na haar dood toch echt richting kringloop…
LikeLike
Ja klopt, wij hadden die passie ook en je moest om een klasse hoger te komen 3x 1st worden, te promoveren van nieuwelingen,naar D klasse, naar C naar B , zover waren we naar A en hoofdklasse is er niet meer van gekomen toen er kinderen kwamen, het was een dure hobby.
LikeLike
Mijn moeder danste zich ooit tot het Nederlandse kampioenschap ballroomdansen via de Amsterdamse competitie. Maar toen waren wij nog zeer kleine kinderen…
LikeLike
Waarschijnlijk in krasnapolsky die kampioenschappen? Daar deden wij ook wel eens aan wedstrijden mee als het landelijk was.
LikeLike
Ik deed als jongen vroeger postzegels. Nederland, Natuur en Geschiedenis als onderwerp voor mijn filatelistische hobby.
Maar je stopt ze in een album en daar staan ze dan te staan…verborgen voor het oog.
Tegenwoordig tuinier ik, dat is wat zichtbaarder 😦
LikeLike
Die smiley aan het eind van mijn reactie moet een 🙂 zijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Het enige wat ik in de tuin doe is onkruid wieden, de rest is voor vrouwlief met haar groene vingers..
LikeLike