In het Amsterdam-Zuid van mijn jeugd was het in veel straten een drukte van belang en een bedrijvigheid die zijn weerga niet kende. Midden tussen alle woonhuizen vond je mkb-ers, horeca, technische bedrijven, (in ons geval) een verhuisbedrijf etcetc. Als we de dagelijkse boodschappen moesten doen hoefden we niet met de auto of bakfiets onderweg, al die winkels vond je op enkele stappen afstand van het woonadres. Van de groentenman tot de kolenboer, van de melkman tot een woninginrichting.

Op iets verdere afstand (100 stappen) zat een drogist, een kapper, speelgoedwinkel, bakkerij (3 binnen een straal van enkele honderden meters) en drankenhandel. Dat bracht een lekker druk verkeersbeeld met zich mee want die mensen hadden vaak ook klanten in de omliggende straten (waar het aanbod van winkels anders was) en die werden bediend met bakfietsen van de ouderwetse soort of met die toen in zwang zijnde driewielers van Tempo of Goliath. Het autoverhuur- annex truckbedrijf niet ver van ons huis domineerde de straat, al was het maar omdat daar ook een benzinepomp voor de deur stond en men ook nog eens een smeerbrug kende waar men onderhoud deed aan de vehikels uit de buurt waarvan de eigenaren vaak apentrots vertelden over de avonturen die men met de intussen al flink gebruikte Opel of Hillmann had beleefd.

Een ander verhuurbedrijf zat een stukje verderop in de straat en die twee kenden een ware concurrentie. Voor een nieuwe radio of televisie hoefde je ook de straat niet uit want precies naast ons huis zat de lokale leverancier van dat spul. En kon je in die oude tijd via de etalageruit soms voetbal of films volgen. Kortom, het waren levendige straten en dito tijden. Als ik er nu eens naartoe wandel om te zien hoe het er anno nu uitziet constateer ik dat o.a. door sanering van oude panden en nieuwbouw i p v dat oude spul de sfeer van vroeger totaal is verdwenen. Net als al die mkb-ers. Geen een van die winkeliers is terug te vinden, hun panden van vroeger nu vaak omgebouwd tot woonhuis voor mensen die geen trappen meer op of af kunnen. De grote jongens verhuisd naar buiten de stad, de supermarkten vaak met hen. Veel winkels van toen nu soms internetcafe, koffieshop of iets anders. In de hoofdstraat veelal vage restaurants uit een ver land. De nieuwe bewoners van de yuppensoort en gewend aan online-shoppen waardoor de bestelwagens van Albert Heyn, DHL en PTT Post af en aan rijden. De trottoirs breed versperd door de nieuwe bakfietsen en e-bikes van het even nieuwe importvolk. En uit sommige huizen klinkt de muziek uit verre landen. Niets blijft zoals het was, dat is prima hoor, maar als ik er dan even doorheen loop vraag ik me toch wel af of het leven er nu zoveel beter op geworden is. Ons oude woonhuis is totaal verdwenen, net als de meeste buurpanden gesloopt i.v.m. de vooruitgang in de jaren 70 en 80. Niets herinnert meer aan die tijd van toen. Niet dat ik daar een traan om laat hoor. Ook ik verhuisde al snel naar elders. En snap niet zo goed wat mensen daar zo aantrekt die nu goud-geld betalen voor een etage van 45m2. Maar het laat me wel terugdenken naar die tijd dat het leven nog simpel was. De kerk (verdwenen) om de hoek, net als de lagere school (ook verdwenen). De werkgelegenheid ook weg, slaapstraten kwamen er voor in de plaats. Dorps geluk in de grote stad. Maar zooooooo ssssssaaaaai… (Beelden: archief)