Ze zaten met zijn drietjes aan de tafel naast ons. Wat uitgezakte flink te dikke dames. Het gezellige tentje in het bos zorgde voor een warme ambiance en dat maakte dat de dames het er van namen. Een tosti, koffie, thee en breed uit zitten babbelen over alles wat hun leven beheerste. En dat ging voor de dikste van de drie vooral over eten. Vet eten. Opmerkelijk, want de leeftijd van de betrokken dame was zodanig dat je voor haar gezondheid moest vrezen i.c.m. haar gewicht. Bijkomend was dat haar gezicht weinig schoonheid vertoonde. Ze oogde nors, maar had een vrij hoge stem, niet passend bij dat uiterlijk. Maar wellicht compenseerde ze die stem wel met dominantie in het gesprek. Want ze was absoluut het meeste aan het woord.

En daarbij vertelde ze tot in het kleinste detail over wie de beste oliebollen verkocht en voor welke prijs. Dat op zich was nog niet zo erg, als het niet zoveel overkomst had gekregen met de verhalen die Moeder Smit ooit vertelde na het vertrek van ex-schoondochter Jolanthe. Ook bij deze dame werd tot de laatste krent verteld waarom ze bepaalde bollen kocht en voor wie ze deze bedoelde. Dus ome Jan, Juul, Kees, Bolle Henk, Frits, Jeanet, volstrekt onbekende mensen kwamen voorbij. En zij kocht daar bollen voor. De een kreeg rozijnenbollen, de ander gewoon oliebollen. Die kocht ze dan weer omdat ze die zelf ook het lekkerste vond, en eerlijk gezegd, dat was haar aan te zien. Ik verbaasde over de bijna mechanische toon waarop ze haar verhaal deed. Aan een stuk, zonder onderbreking.

Een soort verslag van een saaie penningmeester over wat er met het geld van de speeltuin vereniging was gebeurd. Een kwartier lang oreerde ze over die oliebollen. Af en toe was een van de vriendinnen zo dom om er even iets tussendoor te zeggen. Dan ging de dikke woordvoerster terug naar de voorlaatste zin en begon gewoon opnieuw. Het was om gierend van de lach bij op de grond te vallen. Wat een rare mensen kom je soms toch tegen. Het woord oliebol kan ik voorlopig niet meer horen. Niet omdat die dingen niet lekker zouden zijn, nee, meer omdat ik dan aan die dikke dame in het bos moet denken. Zou ze er nog zitten praten over die vette hapjes…..toch eens kijken straks….