Het valt me niet mee om de draad weer op te vatten mensen. U wilt me wel vergeven. Een maandje ongeveer was mijn vorige blog, Altijdeenmening, stil. Oorzaak toch vooral de technische situatie die ik niet kon oplossen. Geen helpdesk, forum of expert bleek in staat om me bij mijn oude blog te laten komen via mijn nieuwe hardware. De aloude XP-computer had me gewoon kunnen laten doorwerken, maar de bedreigingen from outer space maakten dat ik dat niet echt durfde. Dan is het jammer dat je niet even langs kunt bij een paar slimme ouders die je kunnen helpen met je problemen. Zoals heel veel jongere mensen wel kunnen. Ik ken er een paar die hun ouders hoog in het vaandel hebben zitten. Bij mij zijn die ouders al enige tijd op een nog hoger niveau te vinden. Ergens boven de wolken. Nu was de band nooit zo warm, het zal met het verleden van beide mensen van doen hebben gehad, maar het zorgde er voor dat ik weinig op had met het fenomeen moeder- of vaderdag.  Zeker mijn moeder was niet iemand die met een bloemetje genoegen nam. Ze verwachtte iets bijzonders en wat ik op school zoal onder druk van de situatie in elkaar flanste vond ze meestal maar niks. De meeste teken- of plakwerkjes, dan wel zelf geboetseerde asbakken, verdwenen al snel uit de kamer. Ze schaamde zich er voor denk ik. Ligt daar wellicht de kiem voor mijn latere afkeer van handenarbeid? Moederdag en het equivalent voor vaders werd in mijn leven dus uitgebannen. Weggestopt, ik wilde en wil er niks mee te maken hebben.

Vrouwlief kreeg en krijgt heus haar aandacht wel op andere dagen en dan komt het vaak spontaner over dan op deze dag, waarop de bloemen 25% duurder zijn dan normaal, de files ook langer en het opzitten en pootjes geven een verplicht nummer. Overigens gun ik iedereen een geweldige relatie tussen moeder en kind hoor. Zo hoort het natuurlijk te zijn. Maar laten we wel zijn, die speciale dagen zijn niet zo maar spontaan ontstaan, nee, ze zijn net als Valentijnsdag en dat soort gelegenheden, bedacht door de commercie die er dan ook weken lang voorafgaand aan de bijzondere dagen stevig op inzet je over te halen nu eindelijk eens dit of dat aan moeder te gunnen. Ik voerde dus ook voor mijzelf in dat ik absoluut en onder geen beding ook maar iets voor mijn vaderdag wilde hebben.  Die traditie heb ik dus in de familie gebracht en zal nog even door de volgende generatie worden voortgezet. Ook ik kreeg uiteindelijk allerlei goed bedoelde op school gemaakte rommel. Pakte het aan, bedankte er voor en legde het ergens weg. Gelukkig was er een vrouw die het daarna keurig op heeft geborgen zodat enige eerbied voor dat geknutsel nog werd gegeven. Want daar zijn moeders voor. Om de boel in een gezin echt goed en liefdevol te laten verlopen. Zullen we dat dan maar koesteren? En elke dag van het jaar vieren? Behalve op die ene dag die de winkeliers ons zo graag willen opleggen? Ik wens u allen een fijne dag toe….