Nederland gaat vaak slecht om met bekende lieden die op enig moment het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen. Grote namen zijn, mits door een erfgenamenfamilie in ere gehouden of gekoesterd, snel vergeten. Neem nou Pia Beck. In 2009 overleden en eigenlijk totaal vergeten. Toch was dit een grote in haar muzikale verleden. Willem Duys (wie kent hem nog??) was er gek op en Pia was in jazzkringen een fenomeen. Ik vond haar zelf altijd wat glad als teflon en haar lach gemaakt, maar veel Hollandser kreeg je ze indertijd niet terwijl er toch een grandeur van internationaal succes aan haar hing. En dat laatste was niet onterecht want ze had best succes in de VS waar ze o.a. ereburgeres werd van steden als New Orleans en Atlanta. Dat is veel tegenwoordige hitjes met hun klierige stemmetjes niet gegeven.

Pia was lesbisch en maakte daar geen geheim van. Haar partner was ooit getrouwd met de bekende DJ Pete Felleman. Magda, die partner, had uit dat huwelijk maar liefst drie kinderen en die voegden zich bij het verliefde damespaar. Beck verhuisde op enig moment naar het zuiden van Europa en opende aan de Costa del Sol een pianobar. Bij gebrek aan succes daarmee werd ze ook nog eens makelaar. Halverwege de jaren 70 was ze ineens weer terug en vierde de nodige successen. Ze maakte reeksen platen met de van haar zo bekende manier van spelen en zingen. Het aangepaste Engels paste helemaal bij haar optredens.

En altijd die glimlach, Wegkijkend van de toetsen op haar klavier en met die typerende blonde haren omhoog. In haar latere leven ging het kaarsje wat uit. Haar muziek werd niet meer gedraaid en de ‘grote naam’ hielp niet om als gevierde ster richting het einde van haar leven te gaan. In 2003 nam ze nog wel afscheid van haar trouwe publiek. Een jaar na haar geliefde Magda overleed ook Pia Beck. 84 jaar, hartstilstand. En daarna stilte. Vergeten? Niet door mij. Ik was geen echte fan maar vond haar wel een fenomeen. En juist die moet je ook koesteren. Wat ik bij deze deed…..(beelden: Wiki/internet)