Het was lang geleden alweer dat het Opperwezen met veel zorgen keek naar dat wat zij ooit heel lang geleden had geschapen. Dat ene bolletje in dat grote heelal, waar types rondliepen die toch afstamden van die ene man en vrouw die zij in al hun naaktheid nog eens een Paradijs had geschonken. Maar waaraan die twee weinig waarde meer hechtten toen zij zo nodig van de Verboden Vrucht moeten proeven. Tuurlijk had zij meteen een straf uitgedeeld. Weg gezonden die lui uit dat Paradijs. Kleding dragen en maar zien hoe zij zich zouden redden. Nou dat viel niet eens tegen. Ook al sloeg een van de uit de oervrouw voortgekomen kinderen dan in zijn nieuwe huis zijn broer de hersens in, uiteindelijk hadden ze zich over die planeet verspreid en tot diverse volkeren omgevormd. Het ene volk wat meer bezig met haar duidelijk opgedragen waarheden, anderen hadden meer met bomen of gouden kalveren. Zij volgde die lui door de eeuwen heen op de voet. Als het niet beviel stuurde ze de boel wat bij om die mensheid in de war te brengen. Liet enkele trouwe gelovigen een ark bouwen en daarna de Aarde vol water lopen. Ze had dat best wel vermakelijk gevonden. Geen boom was meer heilig, geen gouden kalf bleef boven water. Wat voor haar als Opperwezen een vingerknip was bleek voor de mensheid een heel leven vol evoluties. Zij kreeg de afkeer en haat, maar zeker ook de domheid niet uit die mensen geslagen of inzicht via verheerlijking van haar wetten er in gestampt. Om de Aarde nog een keer te redden stuurde ze haar zoon. In feite was zij dit zelf in menselijke gedaante. Die geboorte was een heel ding, maar eenmaal onderweg als mens beviel het prima en werd ze aanbeden om haar wonderen en optreden in dat ene stukje land waar haar schepping ooit was ontstaan. Tot ze door haar eigen volk op die zwarte vrijdag werd veroordeeld en tot de dood er opvolgde gemarteld. Gelukkig kon ze zich zelf bevrijden en steeg op naar de Hemel. Haar echte huis. Devote lieden liet ze achter maar ook al die lui die niet eens met haar bezig waren geweest. Ze herstelde een nanoseconde (op aarde tientallen dagen) en nam toen een besluit. De ultieme wraak of wellicht hulp zou weer van haar moeten komen. Zij stuurde wijsheid…de mensen kregen nu echt verstand. Zouden ze het gebruiken?? Verwarring was des mensens deel. Toen die mensheid dan ook het jaar 2022 vierde en zij nog eens naar beneden keek, schudde ze haar hoofd. Niks hielp bij die mensen, ze konden het niet laten. Zo dom! En zij zette zich aan de door haar engelen gezette koffie en startte met een nieuw project. Op 150.000 menselijke lichtjaren van de Aarde…..en zuchtte diep. Op Aarde stormde het intussen….
Geschenk…
Posted on by meninggever •
Geplaatst in Geen categorie, Verhalen
•
Getagd Adam, bijbel, drie-eenheid, Eva, god, Jezus, mensheid, Pinksteren, schepping, Straf, verhaal, vrouw, wijsheid
•
17 reacties
Altijdmijnmening 