Kroonprins was hij van een groot rijk ergens in onze wereld. Rijk, goed opgevoed, maar al jaren op zoek naar de ideale partner. Ze moest aan al zijn eisen voldoen. Hield in dat ze mooi moest zijn, volgzaam, aantrekkelijk, sexy, niet dik, vele talen moest spreken, hem moest steunen in al zijn toekomstige taken. Nadat allerlei commissies en parlementen zich in het rijk van zijn vader hadden bemoeid met de zoektocht naar die ideale partner, werd ze gevonden. Ze was prachtig. Een figuurtje om Lucifer uit de Hel te laten verhuizen, ze was welbespraakt, had humor, kleedde zich zoals een vrouw zich diende te kleden, liep vederlicht door zijn landhuis (hij woonde niet meer bij zijn ouders in dat gouden paleis..) en wist hem aan tafel en in bed meer dan te boeien. Dit werd zijn toekomstige gemalin. Hij wist het zeker. Na een paar logeerdagen werd de procedure in werking gesteld om het eventuele toekomstige huwelijk met deze vrouw van zijn dromen werkelijkheid te doen worden. Via het Hof van de Koning werd de nieuwe partner opgeleid en geleerd wat ze moest doen om het haar gemaal naar de zin te maken. Ze leerde ook wuiven naar het volk, werd bijgepraat over staatszaken door ministers en de premier. Haar haar en make-up werden aangepast aan het protocol van het hof. Ze was er klaar voor. Tot die ene dag dat ze nog een keer langs ging bij haar toekomstige echtgenoot. Ze genoten van een wandeling, kregen een maaltijd voorgeschoteld van lokale lekkernijen. Op enig moment was de aandrang vanuit haar buik zodanig dat ze zich moest verexcuseren. Het toilet had haar nodig en zij het toilet. Toen zij terugkwam en plaatsnam op haar toegewezen zetel stak de prins zijn neus in de lucht. Snoof, rook, trok een vies gezicht en kreeg een boze grimas. Stank? Van zijn droomprinses? Het moest niet gekker worden. Zo onkoninklijk. Hij ontbood zijn stafchef en gaf opdracht de dame naar huis te brengen. Het huwelijk werd afgeblazen. Een kroonprinses moest naar viooltjes ruiken en niet naar een beerput. En zo eindigde een sprookje in een onwelriekende nachtmerrie…..en moest de prins weer op zoek naar een dame die wel naar Chanel Nr.5 zou ruiken. Onder alle omstandigheden. Naar verluid is hij nu 101 jaar oud en zoekt nog steeds….
De prins…
Posted on by meninggever
Geplaatst in Geen categorie, Verhalen
Getagd droom, haar, kleding, man, opleiding, Paleis, prins, prinses, seks, stank, talen, teleurstelling, troon, vrouw
12 reacties
Had ze nu maar eerst een flesje Chanel gedronken… ☻☻
LikeLike
De kans is groot dat ze dan wel lekker had geroken, maar vermoedelijk in een houten kist….
LikeGeliked door 1 persoon
Maar zonder lijkgeur, ☻☻
LikeLike
Dan moet ze wel aardig door hebben gedronken van dat spul…:)
LikeLike
Shit happens nu eenmaal, ook in koninklijke kringen.
LikeLike
Zoveel is wel duidelijk….:)
LikeGeliked door 1 persoon
Whahaha, het moet in een meer dan ruime woning toch wel mogelijk zijn een toilet te maken op een plaatsje dat geïsoleerd genoeg ligt om er een buffer om heen te leggen van perkjes met viooltjes?
LikeLike
In vroegere kastelen had je van die sekreten aan de buitenkant van de kasteelmuur of torens, dan waaide alle ‘duften’ vanzelf naar buiten….
LikeLike
Precies,in geval van “nood “is er altijd wel een oplossing te vinden. 😉
LikeLike
Maar dat ging de prins uit mijn verhaal te ver. Die zocht de ideale vrouw die altijd zou ruiken naar de geur die hem beviel…
LikeLike
101 jaar oud maar nog steeds geen levenswijsheid?
Mooi blog!
Zonnige groet,
LikeLike
Op dat niveau zie ik wel vaker een zeker gebrek aan realisme….:)
LikeLike