Kinderen waren wij slechts toen de handel van leasepa nog floreerde.
Met Skoda als centraal automerk waarmee hij soms goede sier kon maken kwamen er ook heel wat andere merken voorbij. Ik schreef daar al eens eerder over in mijn verslagen over het leven met de Vliegende Pijl. Mijn leasepa deed overal zijn zaakjes, veelal ook bij en met autobedrijven in de woonomgeving. Daar kocht hij dan een stuk of wat ingeruilde auto’s in, testte ze, pakte ze echt beet, reviseerde waar nodig of spoot over, en verkocht weer met winst. Op een dag had hij met het tegenover ons huis gelegen garagebedrijf een deal gesloten om een Skoda over te nemen die daar een tijd lang in de verhuur had gelopen en nu werd verkocht. Pa kocht hem min of meer ongezien.
Had hij beter niet kunnen doen, want het ding bleek ‘krom’. Vast door een of andere aanrijding, maar ja, de prijs was ook lager dan hij gewend was. ‘Daar kwam wel weer een baasje voor’ zo dacht hij. En dat bleek ook. Via een tip wist hij iemand te vinden die in de (toen) nieuwe woonwijk Osdorp woonde en een grote Opel had staan waar hij graag vanaf wilde, maar ook wilde omruilen voor een kleiner en goedkoper model. Dat trof, want die kromme Skoda zocht een baasje. Wij moesten als kinderen mee op die missie, want dat maakte de handel optisch minder schimmig. Pa deed zich graag voor op dit soort ritten als een normale particulier…. In het donker reden we naar Osdorp. Het was een beetje regenachtig weer, de Skoda glom als een spiegel daardoor en Pa wist een ding zeker, die klant zou niet zo nauwkeurig inspecteren….
Bij de betreffende mensen voor de deur, de tegenpartij bleek een gezinshoofd die omstandig uitlegde dat die grote Opel Kapitan echt te duur voor hem was geworden en die Skoda hem prima zou bevallen qua kosten. Bij een bakkie koffie en nog een neutje werd de deal beklonken. Pa kreeg nog wat geld toe ook, want hij had omstandig uitgelegd dat die Opel moeilijker te verkopen was dan de best populaire Skoda in die jaren. Sleutels en papieren werden uitgewisseld en hup wij stapten in die grote Opel en reden weg. Pa lachte in zijn vuistje. Die deal was goed gegaan en de Opel zou best zijn centen opbrengen.
Rijdend op de hoofdstedelijke Johan Huizingalaan hoorde we uit het achteronder van de grote Duitser een hoop gebonk. En dat werd niet veel beter toen we bijna thuis waren. Er klapperde iets onder de auto en dat klonk mechanisch. Pa’s humeur zakte aardig in. Morgen maar eens kijken wat er loos was. Het bleek een cardanas die kapot was. Een dure reparatie. Dat handeltje zou alleen maar geld gaan kosten. Maar, handel is handel, dezelfde man die hem die kromme Skoda had verkocht zag de Opel staan en vond dat wel iets voor hem als vertegenwoordiger van dat verhuurbedrijf. Over de prijs werden ze het snel eens, en garantie zat er niet op voor dat geld. De Opel verdween, de relatie met het verhuurbedrijf daarna wat bekoeld, maar mijn leasepa trok zich daar meestal weinig van aan. Hij leerde wel om zelf ook wat beter op te letten bij zaken doen met particulieren. Want die beduvelden de boel nog eerder dan die garagisten die hij kende. In mijn latere carriere in dat mooie vak maakte ik dat ook nog wel eens mee. Al was ik intussen wel door de wol geverfd. Die avond met die Opel nooit vergeten. Vandaar hier even gememoreerd…. (beelden: Yellowbird archief/Internet)
Altijdmijnmening 
Ik zie de schaamte nog bij mijn tante. Wanneer mijn oom in geuren en kleuren zijn oplichting verhalen vertelde. Tante dook dan snel naar de keuken. Gerommel met het servies kwam er dan niet. Wel zagen sommigen het betraande gezicht wanneer zij aan het einde van deze verhalen weer te voorschijn kwam.
Mijn Tante hield van haar man!
De individuele handelaar is uiteindelijk voorbij gestreefd door de grotere sjoemelpraktijken.
Bezorgde groet,
LikeLike
Het waren totaal andere tijden. En mijn leasepa profiteerde van wat er aan vraag en aanbod leefde in die jaren. Mensen waren de brommer of scooter met zijspan ontgroeid en wilden een echte auto. En auto’s indertijd van een totaal andere kwaliteit dan tegenwoordig. Zeker werd er wel eens wat gerommeld maat wie echt iets goeds wilde werd ook geholpen. Maar als altijd…ook toen al….voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten hielp niet echt bij het bereiken van het beoogde doel. En opvallend, die particulieren die de boel gewoon flessen. Nog steeds is dat schering en inslag. Waar de handel tegenwoordig aardig is ingeperkt en gereguleerd….
LikeLike
Gelukkig zijn dergelijke scenario’s verleden tijd. Met mijn eerste renault ben ik ook meer naar de garage gereden dan wat anders. We spreken dag begin jaren 1980.
LikeLike
Sommige merken hadden een bepaalde naam en maakten die meer dan waar. Mijn broer kocht ooit een tweedehands Renault van een ‘bekende’. Nou dat heeft hij geweten. Later bleek dat de halve bodem vertrokken was en de matten nog slechts de scheiding vormden tussen voeten en voorbij trekkende straat… Het was toen allemaal meer normaal…..Na de verplichte APK-Keuringen vanaf begin jaren tachtig was het over met al die wrakken op de weg….
LikeGeliked door 1 persoon
Andere tijden maar toch: gesjoemel.
LikeLike
Het waren heel bijzondere tijden. Ik heb ooit een tripje meegemaakt naar de toen nog bestaande Utrechtse Automarkt…. Dat was best een bijzondere leerschool….
LikeLike
Wat me het meest nodig lijkt in die handel is “mensenkennis”, maar natuurlijk ook wel vakkennis. Het lijkt me verschrikkelijk om op zo’n manier zaken te moeten doen.
LikeLike
Niks verschrikkelijks aan hoor. Het is een vak. En zoals elk vak kent het veel positieve en een enkele negatieve kant. Je krijgt de mensenkennis vanzelf en vakkennis mag ik hopen zit al in opleiding en opvoeding. Zoals ik zelf ook heb ervaren. Maar ik had het vermoedelijk in de genen. Overigens ook in een ander tijdperk dan waarin mijn leasepa zijn zaken deed. Die koos overigens later voor een keurig nette technische baan als chef werkplaats bij grote bedrijven…..
LikeLike
Ach ja, doet me denken aan mijn eerste autootje, een Renaultje 5. Van een betrouwbare particulier gekocht. Helaas inderdaad ook met een halve bodem en schimmige mankementen. En toch heb ik er veel plezier mee gehad.
LikeLike
Die verhalen zijn legio. Zeker een aantal jaren terug was dat nog schering en inslag. De APK maakte voor een deel een einde aan duistere praktijken en erg doorgerotte auto’s….
LikeLike