Mijn lieve vriendin Thamara roerde onlangs tijdens een ‘stichtelijk gesprek’ over normen en waarden in het geloof waarin zij dagelijks leeft, ineens de woorden aan van de Bijbelse koning Salomo. Volgens de vaak gebruikte Bijbel een voor die tijd ultrarijke vorst met maar liefst 1000 vrouwen (800 echtelijke en 200 vriendinnen..) die ook nog eens een rechtstreeks lijntje had met Jaweh, de God uit die dagen. En die God was niet mals als het ongelovigen betrof. De Hel was nog het minste wat je werd beloofd wanneer je als gelovig mens de regels met voeten trad. Maar dat deed Salomo niet. Hij leefde weliswaar naar de letter van zijn Heer en Meester, maar genoot intussen ook van het leven. Zijn vrouwen kwamen overal en nergens vandaan. Ook de dochter van een Egyptische Farao was de zijne. Al was die dan vooral bedoeld om vrede tussen de volkeren van Israel en dat oude keizerrijk aan de Nijl te handhaven.

Salomo als bijbels figuur die 800 jaar voor Christus opriep om vooral van het leven te genieten, te bedenken dat het leven zo maar ineens voorbij kan zijn en je beter druk kon maken over vandaag dan morgen. Omdat die morgen wellicht nooit komt. Zo’n man is er een naar mijn hart. Immers, wij zijn nog wel eens te veel geneigd te denken dat het leven na ons verscheiden pas echt leuk wordt.

Dan gaan we naar de Hemel of de Hel naarmate je gelooft in die zaken. Voor hen die niks geloven was dat advies van Salomo wellicht niet meteen gericht, maar wel een om te onthouden. Zowel de Joden als de Christenen verwijzen graag naar Salomo en ook in latere spreekwoorden komt de man nog wel eens voor. Als grote wijsgeer. Wellicht door zijn verlichte gedachten over het leven? Archeologen en twijfelaars aan de religieuze teksten hebben ook nog eens gekeken naar die Salomo. Ontkwamen niet aan de veronderstelling dat hij wellicht meer mythe dan realistisch figuur was. De geschiedenis van het land waar hij zou hebben geleefd geeft geen onderbouwing voor zijn bestaan. Iets minder kritisch bekeken is hij wel bestaand geweest, maar was dit in een ander (recenter) tijdperk. Blijft mijn verbazing over een man die 1000 vrouwen moest bedienen.

Ik kende ooit iemand die er 7 tegelijk op nahield en daar echt letterlijk ziek van werd. Zo vermoeiend, en al dat onthouden. Wanneer met wie en waar. Met 1000 stuks is dat toch wel wat anders. Al deed hij er zijn hele leven over, dan nog….Vrouwen zijn anders dan mannen. Begeerlijk, zeker, maar soms ook vermoeiend. Sorry lezeressen, maar wij mannen zijn niet zo van de roddels en kleinigheden die worden opgeblazen tot enorme proporties. Wij willen erkend en verwend worden. Dan krijg je dat als vrouw vanzelf terug. Mannen zijn zo lief als een lammetje als we lekker te eten krijgen, complimenten ontvangen, gezien worden als een vorst in ons eigen koninkrijk. Vrouwen die dat doen hebben een goed leven. Wellicht trainde die Salomo zijn vrouwen wel op dat punt en is daardoor het idee ontstaan dat hij wijs en lief was. En geloofde in de ware liefde…die voor zijn God. Die keek en zag dat het goed was. Waarom dan al die andere passages in de BIjbel waarin elk wangedrag wordt veroordeeld? Ik moet die vraag toch eens aan iemand stellen die net zo wijs is als Salomo. Maar probeer die maar eens te vinden……Overigens werd die Salomo maar net aan 60 jaar oud. Een bewijs voor mijn stelling dat al die vrouwen heel vermoeiend zullen zijn geweest… (Beelden: Internet)