Het ging de afgelopen weken en dagen eigenlijk nergens anders meer over. Het leven van ons allen hing af van de keuzes die we zouden maken in het stemhokje. Een stem voor de een zorgde voor beroering onder bepaalde groepen, maar een stem voor de ander maakte ons landvoorhand failliet. De ene partij wist nog beter op ons gemoed te werken dan de andere. De uitslagen kwamen aardig laat tot ons. Voor de meeste normaal werkende burgers en kiezers, TE laat. Zij wachtten wel af tot de ochtend na de stemming hoe het allemaal was verlopen. Om dan te constateren dat er eigenlijk niet van die heel grote verrassingen zaten in de verkiezingen. De trends zaten al in de peilingen, de Nederlander kiest het liefst voor rust en orde, maar nu ook weer niet al te extreem. Het moet wel leuk blijven. We zijn niet zo racistisch als sommige would-be-politici ons willen doen geloven. En over sommige geloven kunnen we kort zijn. Prima achter de voordeur, maar niet in het openbaar s.v.p. en al helemaal niet binnen de politiek! Ook al blijkt nu dat zij die niet willen integreren toch een eigen stroming aan de zetels hielpen. Het was niet voor niets dat sommige traditionele partijen plotseling hun eigen geloof weg moffelden en zich ook afzetten tegen dat nieuwe dat zo graag dominant zou willen zijn.

De socialistische kaart kon nauwelijks meer gespeeld. Economie, zorg, immigratie, crisis, Trump, het kwam allemaal voorbij. Maar de inkomensverschillen en de kansarmen waren niet goed vertegenwoordigd dit keer. Opvallend was ook de roep om meer defensie! Meer, meer, meer terwijl anderen juist weer kozen voor minder, minder, minder. En ergens ‘in the end’ hadden die twee zaken toch met elkaar van doen. We worden angstiger als volk, gek gemaakt in de media door de dreiging vanuit staten en doctrines die maar een enkel doel lijken te hebben, afkomen van die door hen vervloekte of gehate democratie. Het feest van de verkiezingen is die regimes een doorn in het oog. Net als de wetten van andere landen. Die treden ze met voeten als het moet, zeker als het de eigen (geloofs)belangen zou kunnen dienen. Een boycot over en weer is dan het gevolg. Bij Rusland werkte dat boycotten nauwelijks, bij Turkije wellicht beter. Maar dan zit je weer opgescheept met mensen die hier al jaren wonen maar toch meer Turks dan Nederlands blijken. Minder, minder, minder, het mag allemaal wel een beetje minder. Ook met die angst. Het milieu, de immigratie, de werkloosheid, de zorg. Ik denk dat we deze thema’s voorlopig even niet meer zullen horen. (waardoor ze niet minder belangrijk zijn overigens) De gekozenen gaan nu zien dat ze een vorm van regering kunnen vormen. Dan drinkt men een goed glas, doet daarna een plas en laat alles zoals het voor de 15e maart was. En kunnen wij burgers weer gewoon bezig met waar we goed in zijn;  (over)leven!