Onlangs bracht de Duitse TV een geweldig leuk onderzoek naar het imago van dure merken en wat er achter die vaak hoge prijs van dat spul schuil gaat. Opmerkelijk genoeg blijkt dat zowel daar als hier veel mensen menen dat ‘ze er bij horen’ als ze kleding of wat ook van een bepaald (mode)merk kunnen betalen. Tassen van duizenden euro’s het stuk gaan bij deze types over de plank alsof ze bij de Action worden verkocht. En de marketingtrucs die deze merken toepassen komen mij uiteraard zeer bekend over. Mijn oude hart voor dat vak ging weer even sneller slaan.

Wat zit de gemiddelde mens toch simpel in elkaar. Om te kopen met de illusie van kwaliteit, van voordeel, van het er bij horen, van gezien worden en niet als pias te boek te staan. En in de documentaire werd dat schrijnend duidelijk. Want wie er niet bij hoort wordt genegeerd. Het lijkt de politieke situatie in ons land wel. Heb je een afwijkende mening of smaak ben je meteen gecancelled. Nou dat gaat ook op voor de grote en dure modemerken. Loop je in merkkleding rond en stap je zo’n dure zaak van een bepaald merk binnen wordt je behandeld als een soort verheven Griekse god(in) en krijg je zelfs champagne geserveerd om jouw koopgedrag maar te beinvloeden.

En dan nog mag je blij zijn als je een bepaald soort tas mag kopen, hoe duur die ook is. Men selecteert gewoon. Prachtige manier van werken. Iemand in een gewone outfit, geen merkkleding en pakweg aan te duiden als Pia Dwarsdoorsnee, werd totaal genegeerd en uiteindelijk na wat ronddwalen tussen al dat dure spul de deur uit gewerkt door bewakers. Hoezo klantvriendelijkheid?? Nou dat geldt voor elke branche waar geld en imago een rol speelt. Ik heb zelf in mijn werkzame leven nog wel eens klantentevredenheidsonderzoeken gedaan naast mystery-shopping bezoekjes en het was soms verbijsterend hoe verkopers zich gedroegen richting mij of ons.

Want vrouwlief vergezelde me vaak en als ‘Meneer en Mevrouw de Bok’ hadden we soms veel plezier. Dat hadden die verkopers niet als we ze met de resultaten van het onderzoek confronteerden. En echt dat beperkte zich niet tot de lokale dorpsgarage waar techniek nu eenmaal een grotere rol speelde dan de broodnodige nieuwverkopen. Ook grote jongens met stevige merken konden er indertijd wat van. We moeten dan ook niet gek opkijken dat heel wat bedrijven van toen inmiddels zijn verdwenen. Dat winkels omvallen, dat mensen steeds meer op internet hun inkopen doen.

En dan soms kiezen voor fraaie (namaak)merkkleding Made in Turkije die uitgerust met de juiste logo’s prima te verkopen valt. En o ja, in dat leuke TV-programma testten ze ongeveer alles en lieten zien dat hetzelfde spul in twee delen gesplitst, een met bijvoorbeeld Made in Italy opschrift en een zonder enige aanduiding zorgde voor een verkoopverhouding van 10:1 voor het zgn. Italiaanse spul. De beleving van consumenten was bij dat ‘Italiaanse spul’ beter dan van precies hetzelfde van een onbekend (zal wel Made in China zijn..)merk. Uit onderzoek bleek dat de fabricage van veel van dat modelspul in Bella Italia vooral plaatsvond in merkloze fabrieken vol Chinese, Afghaanse of Sri-Lankaanse arbeiders. Ook dat dure merkspul kwam daar vandaan. En de vermeende kwaliteit bleek vooral dat eerste te zijn. Confronterend voor hen die menen ‘er bij te horen’ met die dure merkspullen….. Maar die laten zich niet afleiden. Want een tas van dit of dat merk, een stropdas, schoenen, kostuums of modejurkjes…..Het mag wat kosten. En ik maar lachen…(beelden: Archief/Internet)