Zodra iemand mij een verhaal vertelt met allerlei medische informatie of als ik in een of ander tv-programma dan wel op YouTube mensen pijnlijke dingen zie meemaken voelt het direct of het mij zelf overkomt. Ik ben er niet van, en kan er ook niet tegen. Dat heb ik niet van mijn moeder, want die had een grote voorkeur voor juist dat soort zaken en kon op tv b.w.v.s. genieten van operaties of zoiets. Maar een dokter of tandarts bezocht ze dan weer liever niet!
Ik gruwel al bij de gedachte. Bloed tappen, wat me intussen meermalen is gebeurd, doe ik met veel tegenzin, kijk altijd weg en red het daarna net om rechtop zonder wankelen weg te lopen. Meestal valt het best mee allemaal, maar toch. Daarbij ben ik erg gevoelig voor de pijn van geliefden of pakweg onze huisdieren. Dat vind ik wellicht nog erger dan wanneer ik het zelf moet ondergaan. Die pijn en ellende spiegelt zich vaak in mijn eigen lijf. De medische wereld is niet de mijne. Maar ik ben natuurlijk wel respectvol voor hen die deze richting kozen en daar zelf goed mee om kunnen gaan.
Je hebt van die mensen die op TicToc of soortgelijke kanalen kunnen genieten van mensen die in beeld allerlei ellendige zaken meemaken. De hoofdrolspelers vallen op hun snuit, in het water, glijden uit, lopen met hun kop tegen een plank of deur etc. En die lefhebbers van andermans ellende moeten er als kijkers dan enorm om lachen. Beter ellende van een ander bekijken dan het zelf moeten ondergaan? Ik ben er niet van. Op dat punt ook een watje. Op veel andere niet, integendeel zelfs. Mensen die het zelf opzoeken gun ik hun pijntjes en wonden. Wie Nico Verhoeven uitdaagt voor een vuistgevecht moet niet raar kijken als zijn neus er na afloop bij bungelt of als de knie of enkel ineens uit meer onderdelen bestaat dan door de Schepper bedacht. Geldt ook voor malloten die met een veel te hoge snelheid rijdend een bocht missen of pakweg een rotonde rechtdoor nemen. Jammer maar helaas, moet je het maar niet opzoeken. Maar een kitten die van een stoel of kast valt door jeugdige onachtzaamheid dan wel een mensenkleuter die pijn lijdt door iets stoms….ik kan er niet tegen.
Het allerergst zijn de beelden van mensen die op een of andere uitstekende rots, hoge toren of soortgelijk gebouw met hun armen los ‘on top of the world zijn’. Het liefst met de armen los en net doende of de zwaartekracht hen niet in de greep heeft en mij wel. Ik voel de schokken dan door mijn hele lijf. Net als de pijnen van onschuldigen, geliefden of soms mijzelf. Als ik soms terugdenk aan wat ik allemaal aan schade en schande heb opgelopen door vreemd en vaak ondoordacht gedrag….Ik kan er nog wel eens over dromen….En die zijn dan niet fijn. Hoe vergaat dat jullie?? Zijn jullie wel in staat om te gaan met ellende van anderen zonder er zelf last van te hebben? Ik ben oprecht benieuwd. Intussen mijd ik die beelden en verhalen zoveel mogelijk. Zonder ze te negeren hoor, want de wereld is zelfs in dit nieuwe jaar niet altijd even leuk…. (Beelden: archief)
Altijdmijnmening 
Ik lijk wel een magneet voor mensen die hun ellende kwijt willen. Ik had een erg luisterend oor en kon zelfs na een feestje miserabel naar huis gaan na maar weer een triest verhaal.
ik zal ze dus zeker niet lezen of filmkes kijken.
En het luisteren is er ook wat bij ingeschoten sedert ik merkte dat het eenrichtingsverkeer is.
LikeGeliked door 2 people
De meeste mensen die mij willen overladen met technisch/medische details komen van een koude kermis thuis. Ik ben er niet van….Kan er ook niet tegen….
LikeGeliked door 1 persoon
Als ik zie welke richting een gesprek uit gaat maak ik er wel korte metten mee.
LikeGeliked door 1 persoon
De beste manier…:)
LikeGeliked door 1 persoon
Dergelijke filmpjes over vallen en weet ik nogal niet bekijk ik ook niet. Daar vind ik niets grappigs aan.
LikeGeliked door 2 people
Zit toch veel sadisme in ogenschijnlijk keurig nette mensen,…..
LikeGeliked door 1 persoon
Hier herken ik wel iets in. Als het echt is, kan ik geen pijn zien, of ingreep, wat dan ook, dan krimpt mijn maag helemaal in elkaar.
Echt waar.
Grappen daarover doen me niets.
LikeGeliked door 1 persoon
Blij dat ik niet alleen sta in mijn afkeer van ellende bij anderen……:)
LikeGeliked door 1 persoon
Je bedoelt de blooper filmpjes neem ik aan, daar kan ik echt wel om lachen hoor, het is ook vaak heel komisch om te zien. Ik ga er van uit dat het (meer dan waarschijnlijk) uiteindelijk goed afgelopen is , anders stuur je zo’n filmpje niet in toch? Ik kan wel iets hebben maar wanneer zo’n gesprek alléén maar kommer en kwel dreigt te worden geef ik het gesprek wel een andere wending. Met lijdende kinderen en dieren ben ik ook wel een beetje watje
LikeGeliked door 1 persoon
Ik snap nooit dat je kunt lachen om filmpjes waarin kinderen zich duidelijk zeer doen, enorm schrikken, verdriet kennen of wat ook. Als ouder ga je dat toch niet staan filmen?? Geldt ook voor dieren….Ik moet er niet aan denken zelfs. Als een volwassen mens iets stoms doet ligt dat toch anders, die doen veel domme dingen vaak met hun volle (zij het beperkte) verstand…..:)
LikeLike
Ik ga er zonder meer vanuit dat mensen stoppen met filmen als ze zien dat het kind getroost moet worden (of erger) maar dan is het filmpje er al natuurlijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Gezien het succes van TicToc en zo meer heeft men soms maar weinig rem zitten op een licht sadisme en is het EQ van sommigen slecht ontwikkeld…
LikeLike
Maar toch, zo’n kindje waarschuwd echt niet “ik ga nu een enorme schuiver maken”, zo’n oud3er staat gewoon trots te filmen wat het kind kan. Ik heb ook een stukje film waar Sebastian niet door heeft waar het gras ophoudt en het kroos op het water begint en dus de plomp induikt . Ruud filmde toevallig het familietafereeltje in het park en gooide inderdaad direct de camera neer toen hij zág dat Sebastian de plomp indook, maar dat had hij niét verwacht en dus stond het wél op de film. Er waren mensen genoeg bij en het was snel opgelost en ja hoor, we kunnen er nog steeds om lachen als we het filmpje zien, we weten toch dat het goed afliep en het jochie alleen geschrokken was.
LikeLike
Ouders die de ellende van hun kind blijven filmen terwijl er een klein rampje plaatsvindt zal ik nooit begrijpen. Net zoals van die malloten die na een vliegtuigcrash of auto-ongeluk ook gaan staan filmen. Je kunt beter gaan helpen zou ik denken…
LikeLike
Natuurlijk ga je helpen als er iets gebeurt,maar zoals ik al zei, dan is het filmpje er meestal al omdat je vooráf niet weet dat het fout gaat.
Op rampscenarios moet je wegwezen, daar loop je in de weg.
LikeLike
Maar zelfs dan zie je dat de Selfisten heel graag eerst beelden schieten van het onheil voor ze stoppen en helpen ingrijpen…
LikeLike
Hier haal je een gevoelig maar ook (helaas) actueel onderwerp aan, meninggever.
Met alle informatie-kanalen die we ter beschikking hebben (lees: die ons in hun greep houden), worden we heen en weer geslingerd, en ontstaat er een overload aan te verwerken indrukken. Ongezond. Mensen die hier gevoelig voor zijn (en dat zijn er nogal wat) zijn èchte mensen-mensen. Zij gaan er gebukt onder, raken de weg kwijt en worden ongeschikt voor de maatschappij, welke dan wel weer voorziet in compensatie door de hulp die aangeboden wordt. Welnu, deze mensen-mensen worden uitgerangeerd als blijkt dat er niks meer ‘op te lappen’ valt…. en het gebeurt nogal eens dat een voortijdig levenseinde het gevolg is. Vandaar de verharding in de maatschappij! Wij mensen-mensen die hieronder gebukt gaan (de één meer dan de ander) hebben het er op zijn zachtst gezegd, moeilijk mee.
Bovenstaand is slechts ’n uitvloeisel van dit actuele onderwerp spiegelpijn. Mijn dank voor het aankaarten! Wanneer je mijn blog bestudeert, de tijd neemt voor de gedichtjes en andere teksten aldaar, dan kom je tot ’n kern van ’n ‘waarheid’ die er niet om liegt. Maarja, tis ’n wijze van juist interpreteren.
LikeGeliked door 1 persoon
De ellende van beschikbaarheid is dat het ook wordt benut, geconsumeerd. Maar je kunt ook besluiten bepaalde zaken niet te doen. Of tot je te nemen. Ik doe dat bewust. Sla over wat onzinnig lijkt en geniet van meer mooie dingen.
LikeLike