Een reeks decennia geleden kwamen vrouwlief en ik elkaar tegen. Op het toenmalige werk. Jonge mensen, de hormonen liepen in marstempo uit de oren. Hongerig trokken we elkaar aan, maar stootten net zo vrolijk weer af. Tot het moment dat we ontdekten dat we eigenlijk naadloos in elkaar op gingen zonder dat we dit elk moment van de dag daadwerkelijk tentoonspreidden. En nu, vele jaren later, is die fusie nog steeds bestaand. De hormonen marcheren wellicht wat minder maar daarvoor kwam respect in de plaats, erkenning van elkaars pluspunten en wellicht ook de dingen die ons mensen nu eenmaal maken tot wat we zijn, wezens met plussen en minnen.
Dit gesteld hebbend is het mij nog steeds een raadsel wat je als mens kan doen aantrekken tot de ander. Wat zorgt voor die vonk die overslaat, wat is het dat op het moment dat de vlinders opstijgen in de onderste regionen van ons lijf, onze geest zegt dat die ander eigenlijk perfect is voor de gezamenlijke toekomst. Of in sommige gevallen dat je dit overkomt met meerdere mensen.
Tuurlijk maakte je dit al door met je ouders (of grootouders) waarmee je natuurlijk een geweldige band opbouwt in normale situaties. Sommige mensen kunnen die vader of moeder dan ook niet missen, ook al zijn ze getrouwd of anderszins verbonden. Anderen wandelen vrij simpel weg uit het huisadres en zien dat later als een ‘gegeven’ en niet meer. We hebben kunstenaars gekend die gek waren op een harem van dames (of heren) die hen liefdevol bejegenden en ook onderling goed met elkaar door de deur of in bed konden. De menselijke beleving kan wonderlijke zaken bewerkstelligen. Zelfde geldt voor smaak. Waarom vallen we op groot, klein, blond, zwart, rood, of wat ook? Wat is dat? Die hormonen? Is het de stilte bij de ander als je zelf kakelend door het leven gaat, is het de spiegel waarin we kijken en die maakt dat we onszelf zien in die ander?
Het zal hetzelfde zijn als waarom de een melk drinkt en de ander water, kiest voor de kleur blauw terwijl de ander gaat voor rood. Iedere mensengeest ingesteld op een eigen programmering. Met de meest wonderlijke gevolgen. In een wereld waar in normale landen 1 op de 3 huwelijken al vrij snel strandt, mensen daarna weer op zoek gaan naar nieuw geluk en dat soms diverse malen weten te vinden, worden die lange relaties nog steeds gewaardeerd. Immers 2/3e deel slaagt wel. Die mensen verzetten bakens, binden soms in, geven toe, doen water bij de wijn, maar redden zo wel hun samenzijn tot er een natuurlijk einde op volgt. Dat zijn geen bijzonderheden, maar is min of meer de norm. Of het je smaak nu is of niet….(Beelden: Internet/archief)
Altijdmijnmening 
DE formule om een relatie te doen slagen bestaat niet. Het is een kwestie van geven en nemen plus daarbij veel geluk.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo is het …..
LikeGeliked door 1 persoon
Je weet niet op wie je valt en waarom, al zijn je voorkeuren nog zo duidelijk.
Alleen al om die reden is het vermakelijk om terug te kijken naar je tienerleeftijd, de verliefdheden van toen zijn nu onbegrijpelijk. 🙂
Het enige wat ik kan bedenken is dat ik de lef waardeerde van de nozems, zij trokken zich van niemand wat aan.
LikeGeliked door 2 people
Ik ging qua gedrag van nozem in lederen jack naar pleiner met Puch en ribcord colbert plus coltrui…En dat alles in een paar jaar. De tussendoor liefdes hoorden daarbij. Maar ja, vaak speelde uiterlijk ook een rol….Wat bleef was wat ik beschreef…:)
LikeLike
Dat huwelijken zoveel vaker stranden dan vroeger zal meerdere redenen hebben. Een van de best belangrijke redenen is volgens mij dat we geen grote gezinnen meer hebben Ă©n te veel luxe. Vroeger leerde wel rekening met elkaar houden omdat het weinige dat er was gedeeld moest worden , ook de slaapkamer. Je moest het wel met elkaar eens worden omdat je allemaal op elkaars lip leefde Ă©n rekening met elkaar moest houden. Dat leren ze tegenwoordig niet zo vaak meer. onwelgevallig vriendje of vriendinnetje kun je gewoon schrappen maar de broers en zusjes moest je nou eenmaal mee aan tafel zitten en de ouders zorgden wel dat er aan gewerkt werd om de ruzie bij te leggen.
OT wat een gedoe met dat Akismet, heb eindelijk de reactie knop weer kunnen activeren.
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig ben je er weer….miste al, maar ik heb zelf ook van doen met dat reactieveld…kan soms niet eens bij mijzelf reageren…vervelend. Ik denk dat wij trouwens nog van de oude stempel zijn en een langdurig partnerschap niet zien als vervelend, saai of reden voor zoeken naar alternatieven elders… Maar mensen hebben tegenwoordig wel meer gelegenheid om eerst eens goed uit te zoeken wat hen het beste past, waardoor dwanghuwelijken worden vermeden en mensen niet als (voorbeeld) in een heterohuwelijk verkeren terwijl ze eigenlijk homo/lesbisch zijn….
LikeLike
Juist daarom snap ik al die scheidingen niet, je hoeft nu niet meer min of meer gedwongen in een huwelijk te stappen, of omdat het zo hoort en men het van je verwacht. Ik denk echt dan men tegenwoordig teveel met zichzelf bezit is.
Het rommelt al een tijdje bij de reacties, om gék van te worden.Ik had je al een mail gestuurd waaom je geen reacties van me zag maar heb je blijkbaar niet gevonden.
LikeLike
Net gelezen, zat in de spammap….:)
LikeLike
Ook dat nog.
LikeGeliked door 1 persoon
Ben getrouwd op mijn 55 ste. Beter laat dan nooit… Je bent je vrijheid wel kwijt, maar ook de eenzaamheid!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat laatste lijkt mij helemaal niks…eenzaamheid….hoewel af en toe even alleen zijn best zijn charmes heeft..
LikeGeliked door 1 persoon