In 1967 en 1968 vierden we ooit vakantie in het Noord-Hollandse plaatsje Callantsoog. Mooi gelegen aan de kust met hoge duinen en een breed strand was het er prima toeven. De toenmalige nog wat uitgebreider schoonfamilie en ik hadden het er prima naar de zin. En door de afstand en de smalle wegen er naartoe leek het heel ver weg. Onlangs waren we vanwege droevige omstandigheden rond een lieve vriendin die op de eerste dag van haar vakantie ongelukkig ten val was gekomen en terecht kwam in het ziekenhuis van Den Helder, toch in het Noord-Hollandse, dus op de weg terug langs de kust en een tussenstop gemaakt in die oude vakantieplek. Nou daar was wel iets veranderd sindsdien. Helemaal vol gebouwd met nieuwe vakantiebungalows, drukke toeristenwinkels, en de nodige horeca.
Meest opvallend, voertaal lijkt er Duits geworden. Zelfs veel aanduidingen bij winkels en horeca in de taal van de nu kennelijk zo geliefde gasten. Na wat gewandeld te hebben in de duinen en op het strand (prachtig), kregen we toch wel wat trek en streken uiteindelijk neer op het terras van Brasserie Brasil. Anders dan de naam wellicht doet vermoeden bleek dit een leuk ingerichte gelegenheid met een brede Nederlandse kaart. Na 17.00u gaat de keuken echt van start daar en valt er van alles te beleven op culinair gebied. We werden bediend door een dame in de 50+ categorie die ons in het Duits aansprak. Nadat we duidelijk maakten Nederlandse gasten te zijn, ontdooide ze meteen. Excuses, ze praatte de hele dag in die vreemde taal, was blij dat er Nederlanders langs kwamen. Efficient werden we geholpen en keken om ons heen.
De Duitsers die er zaten met hun gezinnen en honden (beesten vrijwel overal welkom in Callantsoog) genoten net als wij van de zon of de schaduw onder de grote luifel van het restaurant. Wij bestelden intussen allebei een pannenkoek. Ik eentje met ananas en slagroom (even geen dieet…) vrouwlief iets met een hartiger beleg. Intussen genoten we van onze drankjes. De service bleef vriendelijk en voorkomend. Een tussenstop in het toilet liet zien dat die brandje schoon was. Men schat dit kennelijk hoog in. Binnen zaten wat groepen (Duitsers..) te genieten van gastvrijheid en lekkere hapjes. Gemoedelijke sfeer. De pannenkoeken waren meer dan voortreffelijk en dat maakte deze tussenstop tot een van de betere. De dame die ons had bediend rekende ook af, wilde beslist geen fooi, ze was heel blij met onze aanwezigheid en vertelde nog dat ze over een jaar met pensioen zou gaan. Lijkt mij voor deze zaak een verlies. Want alles opgeteld maakte zij dat cijfer 10 voor de geboden prijs/kwaliteit zeer verdiend is. Mocht je dus in die streken verkeren, sla Brasil niet over. (Beelden: eigen/website)
Altijdmijnmening 
Dit soort Duitse enclaves heb je meer aan de kust en vaak schrikt men wanneer er een andere taal dan Duits wordt gesproken. Maar na de zomer wordt het weer een beetje Hollands, behalve op de bordjes langs de weg of aan woningen “Zimmer Frei” blijft Duits. Maar je kunt het ook omdraaien. Je bent even in het buitenland geweest. Maar goed dat de pannenkoeken goed smaakten na zo’n bewogen dag.
LikeGeliked door 1 persoon
Mij valt wel op dat Nederlandse ondernemers zich uitstekend weten aan te passen bij de grootste doelgroepen. Dat geeft toch aan dat wij nog steeds een aardige handelsgeest bezitten in dit land…
LikeLike
Op bepaalde plaatsen in Zeeland word je ook in het Duits aangesproken in eetgelegenheden, maar de dames en heren zijn wel van oernederlandse bodem. In Amsterdam word je in het Engels aangesproken en moet je al veel geluk hebben als de dames en heren Nederlands verstaan!
LikeLike
Dat is in Brussel ook zo wel. Als je geen Frans spreekt is het Engels. Tja …
LikeGeliked door 1 persoon
IK heb in Brussel ook de ervaring dat als je weigert om Frans te spreken en men ontdekt(e) dat je uit NL kwam er plots wel de nodige Vlaamse taalkennis tevoorschijn kwam. Vond dat best plezierig…
LikeLike
Ik word nogal dwars van Engelstaligen die mij in eigen stad/land trachten te bewegen om ook in die taal iets te bestellen of zo. Ik spreek de talen aardig maar in NL en zeker Amsterdam weiger ik dat. In mijn land of stad dient men zich aan te passen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat had ik vroeger met Brussel. Ik weigerde om Frans te spreken in onze hoofdstad. Ik heb dat achter me gelaten. Ik leef tenslotte in een tweetalig land. Drietalig eigenlijk want in de Oostkantons spricht man Deutsch.
LikeLike
Was vroeger al zo in andere kustplaatsen. Ergens in ZH waren we op schoolreis, zagen overal bordjes voor de ramen: Zimmer frei.
Deed niets af aan het eten hier en daar: dat was goed. 🙂
LikeLike
Dat men zich meteen na WO2 al bezig hield met kamerverhuur aan ‘Alte Kameraden’ heeft mij altijd verbaasd. Mijn moeder zei dan altijd ‘Geld stinkt niet’. Ze zal gelijk hebben gehad…
LikeGeliked door 1 persoon
Dat weet ik wel zeker.
LikeGeliked door 1 persoon
En Duits is niet de enige taal die je veel hoort. Als ik de tram naar Den Haag neem spreekt er vrijwel niemand Nederlands en hoor ik héél veel talen.
LikeLike
Ja die ervaringen deel ik. In de metro/tram hier is ook duidelijk dat de VN veel aanhangers in de stad heeft wonen. Van Koeterwaals tot Chinees en van Pools tot Arabisch, alles komt voorbij..
LikeLike
Ik voel me regelmatig ontheemd in eigen land.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar…
LikeLike