Telkens als hij haar tegenkwam in de straat of in de lokale supermarkt was hij bijna verpletterd door de indruk die ze op hem maakte. Ze was prachtig slank, droeg de fraaiste kleren, was elegant opgemaakt, had nagellak op haar slanke vingers, spierwitte tanden, en liep vaak op pumps. De ideale vrouw voor hem. Maar hij was ook van het type ‘rustig aan’ want niet overschatten wat je kansen zijn wanneer je tegenover dit soort droomvrouwen kwam te staan. Hij koesterde meer haar verschijning, schonk haar vaak een welgemeende glimlach, liet haar voorgaan in de vakken of bij de uitgang van die supermarkt en was zich bewust van het feit dat hij als hij voor zoiets simpels als boodschappen doen zichzelf echt aankleedde alsof hij het weekend op stap ging en op de versiertoer. Toch was zij van haar kant vooral koel vriendelijk. Een glimlach kon er ook van haar kant vaak net vanaf, maar dat oogde meer als beleefdheid dan als teken van toenadering. Op enig moment, na maanden van stille hunkering, kocht hij een bos fraaie rode rozen en spoedde zich naar de uitgang van de supermarkt. Haar schema van boodschappen doen kende hij uit zijn hoofd en hij kon inschatten wanneer ze op die bewuste dag naar buiten zou komen. Dat deed ze, maar wat hij zag deed hem direct het lood in de schoenen lopen. In haar karretje zat juist die dag een peuter en aan haar hand hing een joch van een jaar of 5, 6. Ze was moeder, wellicht getrouwd? Weg droom…. Hij voelde boosheid opwellen, verdriet, teleurstelling. De bloemen nam hij mee naar huis….Terwijl hij de trap opliep naar zijn etage ging de deur bij de buurvrouw open. En als door een bliksem getroffen keek hij naar de leuk uitziende en strak in de jurk zittende vrouw die open deed. ‘Goh jongen, is dat bossie voor mij, wat aardig, kom binnen krijg je een bakkie van me, ik zie je zo vaak maar we hebben mekaar nooit gesproken…’. Opgewonden volgde hij haar en het werd daardoor toch nog heel gezellig…..