Corona

Corona

Terwijl je dit leest is het al weer even geleden dat de meninggever en zijn dame geveld werden door een meer dan heftige griep. Komt wel eens meer voor in onze stede, maar deze had wel heel vreemde kenmerken. Koppijn, pijnlijke gewrichten en hoestbuien die de longen zowat uit het lijf joegen. De eerste nachten na opsteken van dit monster waren niet fijn. Koortsachtige dromen en door het gehoest steeds wakker. Vermoeidheid was ook zo’n dingetje. Alsof er gewichten hingen aan onze handen en voeten. Het was dus een lastige periode, maar we gedroegen ons man/vrouwmoedig. Al was het maar omdat we ook nog poezenkinderen in huis hebben die gewoon aandacht en eten wilden ontvangen op de daartoe bestemde tijden. Kortom…we sloegen ons er doorheen. Piepend en krakend. Nou ja, ik als man was vooral van dat laatste.

Vrouwlief was een stuk taaier en ook sneller dan ik weer in staat tot volwaardig functioneren. Ik daarentegen was ‘echt ziek’, kon mijn armen nauwelijks optillen, en hoestte vele dagen lang als een roker die twee pakjes sigaretten per dag verwerkt. Na een paar dagen toch maar eens een coronatestje gedaan….en verdraaid, een van ons eindelijk ook aan de beurt gekomen. Positieve test! In die hele periode dat dit virus ons aller Nederlandse leven in de war schopte raakte het ons nooit. Zelfs niet verkouden, met dank aan al die afstandsmaatregelen en het consequente gebruik van gel om de handen te reinigen. Maar nu, Corona is een griep geworden en je hoeft er niet meer voor in quarantaine, komen ook wij een keer uit de kast… Ach, het maakte mij niets uit. Al behoorde ik wel ineens tot de grote groep mensen die dit allemaal een keer doormaakten. We steunden mekaar, maar deden ook wat nodig was om de gezondheid weer terug te krijgen.,. Medicatie, wandelen in de frisse wind van de periode, en elkaar beklagen. Want medelijden is ook een soort van medicijn…. Intussen zijn we weer een stuk verder in de tijd en is het een herinnering aan wat een mens zoal kan overkomen. Kijk, vrouwen klagen wel eens over de pijn van bevallingen, maar een mannengriep (of soortgelijk..) is echt een stuk erger….Maar dit terzijde…

Schaapjes tellen…

Schaapjes tellen…

Toen ik op 29 november vorig jaar berichtte over de komst van onze vierde kat in huis, Pepper, wisten we nog niet hoe leuk hij zou zijn. Zijn ras staat bekend als sociaal en speels. Nou, ik kan je verzekeren, dat is de kleine man. Binnen de kortste keren pakte hij de twee oudere katers en die ene poes inl. Hoewel dat in het geval van die poes wel ging met hangen en wurgen. Knokt(e) hij er met de twee grote katers op los vanuit zijn speelsheid, de witte poes Pebbles moest in eerste instantie niks van hem hebben en mepte af en toe van zich af.

Dat zat hem toch ook in het feit dat ze het kleine ding best wat eng vond. Daarbij stapte hij als een soort Dappere Dodo op al die grote katten af om kopjes te geven en af en toe in hun nek te springen. Onze grootste kater Pressley vond dat best. Prins Percy werd plotseling zo dartel dat hij mee ging bewegen en heerlijk lag te rollebollen met de kleinere nieuwkomer. Maar voor de poes was het allemaal te veel. Al die agressie… Wel opvallend, bleef ze normaal op een van de bovenetages liggen voor haar eigen ramen of om er wat te dommelen, sinds de komst van Selkirk Pepper kwam ze beneden liggen. We zouden haar eens mogen vergeten. Zo leek het. Dat zorgde er voor dat de kleine nieuwkomer na een tijdje toch in een boog om haar zit- of ligplek heenliep. ‘Als jij niet wilt spelen dan doe ik net of je er niet bent’ was kennelijk in de kleine katerhersentjes de boodschap. Het werkte prima want na een paar maanden (Pepper is nu bijna 5 maanden in huis) gaat zelfs de witte poes overstag. Wie weet is die als kool gegroeide grijze kater toch wel leuk…

Die vijf maanden zijn op de weegschaal goed terug te vinden. Pepper eet als een bootwerker, niet zo gek want hij is meer dan actief, groeide van net geen 2 kilo bij binnenkomst naar 3.3kilo nu. Zijn kenmerkende gekrulde vacht wordt steeds zachter. Hij heeft een relatief korte staart, miauwt keihard en een beetje schor als hij wenst te worden vermaakt. We hadden al een kapitaal aan speeltjes, mandjes, balletjes en zo meer in huis waar de andere katten af en toe nog gebruik van maakten, maar dat werd door geschenken en zelf gekochte uitbreiding van het assortiment nog wat breder en het wordt ook regelmatig benut. En je lacht je dan gek hoe zo’n dier als een clown met al dat speelgoed omgaat. Hij dartelt als een klein schaap door de kamer. Past dan wel weer bij zijn uiterlijk. En wat we extra leuk vinden, de andere katten doen met hem mee. Om onze Pressley met zijn 8.5 kilo grote lijf achter balletjes aan te zien rennen is een waar genoegen. Nee, het is een aanwinst die kleine Lekkerkerker…. Kost wat maar dan heb je ook iets leuks in huis. (Beelden: Prive)