Juist na mijn vorige verhaal over de gekwetste voet is dit verhaal van deze donderdag er een om te waarschuwen tegen al te veel enthousiasme waar het medische verhalen betreft door patienten of leken. En helaas is er een kluwen lieden die meent dat juist ik interesse voel om alles te weten over hoe het andere mensen vergaat met hun klachten of ziekenhuisopnamen dan wel behandelingen. Als men niet tot mijn nabije kringetje behoort laat ik de kleppen over de oren vallen wanneer men over al die ellende begint.
Reden; ik kan er gewoon niet tegen! En soms heb ik dat wel eens gezegd (en ik spreek zelden diplomatiek op dat punt) maar gaat de uiter gewoon door. Want men wil (moet) zijn/haar/hun verhaal kwijt. Terwijl ik zelf ..(en die gekwetste voet was meer een sfeerbeeld dan iets anders..) Dat snap ik nog wel, maar ik wordt er helemaal onrustig van. Onlangs troffen we zo iemand. Tuurlijk, lijst met kwalen en ellende, maar om daar nu de hele avond over te praten?? Er is nog wat meer te doen in de wereld. Daarbij, die omstanders kunnen vaak niks doen aan de ellende die jij meent te moeten ondergaan.
Zeker niet wanneer je als prater weet dat je de omhorenden nooit meer zult zien of tegen komen. Je komt het zelfde tegen bij mensen die zodanig op zichzelf zijn ingesteld dat ze je duidelijk maken hoe zij een relatie ondergaan, een scheiding, de kinderen, de banen van die nakomelingen en zo meer. Sommigen kunnen daarover uren aaneen babbelen en hebben geen idee dat die toehoorders wellicht zelf ook nog iets te vertellen hebben. Maar dan nog vind ik als meninggever dat nog minder erg dan al die onnodige medische informatie. En dan ook vooral van mensen die mij gaan uitleggen hoe zij hun dokter hebben moeten corrigeren op het gebied van medicatie of zo. In de praktijk van alle dag zie ik dan mensen die bij die dokter juist hun mond niet open doen. Heel anders dan deze meninggever. Die veel vragen stelt en als het niet bevalt gewoon wegloopt. Die ook geen vaccinaties accepteert zonder uitleg over oorzaak of gevolg. Watjes gebruik je maar om bloed weg te vegen…. Maar ook daar ga ik het niet over hebben. Voel me nu al wee in de bol….. Maar even serieus….ben jij wel van de medische informatie richting anderen? Of kan je dat toch goed bij je houden?? Ik ben benieuwd naar de verhalen, maar je kent nu mijn grenzen…… (Beelden: Internet/archief)
Altijdmijnmening 
Zoals je weet deel ik mijn verhaal op mijn blog. Niemand is verplicht om het te lezen, maar voor mij werkt het therapeutisch. En daarna gaat het leven door hoor. Nog genoeg leuke dingen om van te genieten / vervelende dingen om me aan te storen.
LikeGeliked door 1 persoon
Zeker niet jou als onderwerp genomen hoor. Gaat meer over hen die je op plekken waar jij zelf mss in spanning zit over wat je te wachten staat ineens ongevraagd hun medische verhalen gaan zitten vertellen. Of die al niet luisterend over hun kinderen/kleinkinderen oreren zonder dat jij daar op zit te wachten. Maar allerergste is altijd die eenzijdigheid. Jouw verhaal doet er niet toe…alleen dat van die vertellers…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik lees regelmatig blogs over medische toestanden en ervaringen bij de betreffende bloggers. Zelf schrijf ik weinig tot niets over wat ik meemaak op dat gebied. Heb ik geen behoefte aan.
LikeGeliked door 1 persoon
Voor mij was het incident van/de voet vooral een bewijs dat klussen niet aan mij als talent is meegegeven…..:)
LikeGeliked door 1 persoon
Er zijn mensen die hun kwaaltjes interessant vinden, van het luisteren alleen al word je moe, wat heet, doodloof!
Maar dan hebben ze ook nog rare argumenten tegen het doktersvoorschrift, ziekenhuis, geneesmiddel enz. enz.
Daar word je pas ècht ziek van.
LikeGeliked door 1 persoon
Precies dat….en ook altijd ongevraagd….
LikeGeliked door 1 persoon
Op elk log valt wel op meerdere manieren te reageren. Dat merkte ik ook al wel.
Of het er dan wel of niet volgens de bedoeling van de blogger gereageerd wordt, dat is nog de vraag. De reageerder kan het niet helpen. Enkel de blogger kan het zo klaar en duidelijk zetten dat hij/zij het over dit of dat specifiek wil hebben.
LikeLike
in mijn verhaal refereer ik vooral aan mensen die niet zozeer bloggen maar in wachtkamers beginnen te kakelen of zo maar tijdens een feestje het gesprek op dit soort zaken weten te brengen en te houden. Uiteraard heb ik een luisterend oor voor hen die me dierbaar zijn of op andere wijze iets betekenen. Die krijgen dispensatie…:)
LikeGeliked door 1 persoon
In een wachtzaal valt het nogal met minder goede oren, maar wij hebben een kennis. Die hoort niet goed als ik zeg dat ik niet goed hoor. 🫤
LikeGeliked door 1 persoon
Als mensen zelf niet goed horen en ook nog schreeuwend gaan vertellen haak ik nog sneller af…:)
LikeGeliked door 1 persoon
Dan zeg ik het wel dat roepen niet helpt.
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, waar zullen we het over hebben…..eh….. maar niet, ik kan zo snel niet ff een kwaal uit de grond stampen. Maar ik begrijp jouw punt, het gaat je “de wachtkamer verhalen” die niet perse een ziekenhuis wachtkamer hoeft te zijn.
Zodra je betrokken bent bij mensen ligt het anders en ook de context van zo’n verhaal kan een groot verschil maken.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, het gaat om dit types die menen dat hun kwalen zo belangrijk zijn dat ze overal bovenuit horen te komen……
LikeLike