Zo maakten we onlangs weer eens mee dat we in gezelschap verkeerden van oude kennissen die we al een behoorlijk lange tijd niet meer hadden gezien of gesproken. In ons beider levens was veel veranderd, de wegen hadden zich lang geleden al aardig gesplitst en dat was naar mijn idee nu juist goed te merken. Niks mis mee, gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde anders werd het hier maar Maoistisch gelijksoortig allemaal, maar in dit geval viel mij na een paar uur samenzijn een ding zeer op.
De man uit het stel dat bij ons aan tafel zat was wel heel erg overtuigd van zichzelf en bleef ook maar over zijn eigen ‘ik’ praten en deed dat deels nog in de derde persoon enkelvoud. ‘Je kent hem (zijn eigen naam) he, als het hem niet bevalt dan pakt hij die en die even stevig aan’. En zo ging het maar door. Alle persoonlijke kwalen uit het verleden en heden kwamen voorbij, de auto’s die ooit waren gekocht en hoe om te gaan met de handelaren/dealers die ze verkochten, met wie hij in het verleden (en onze vroegere woonstraat) allemaal mot had gezocht en gekregen, kortom, zijn ego was heel groot, net als zijn verhalen.
Nu ben ik zelf bepaald niet iemand die familie blijkt te zijn van Willem de Zwijger, maar tegen dit vocale geweld was weinig opgewassen. Zijn partner bleek aardig, maar stond in dienst van zijn enorme verteldrift. Wij werden er wat moe van. Jammer van op zich een gezellig georganiseerde avond en gelegenheid. Conclusie; hij behoort tot het type mens dat maar een onderwerp van gesprek kent, zichzelf! Is dat uniek? Zeker niet! Ik ben er wel meer tegengekomen en vaak was dat geen promotie voor een langduriger relatie.
Er is namelijk meer dan het ego van iemand anders. Ik houd toch meer van mensen die een brede interesse hebben, best een mening ventileren maar niet consequent een verkeerd zelfbeeld vertalen naar een verkooppraatje over zichzelf. Immers, je mag dan zelf de belangrijkste persoon in je leven zijn, voor anderen ligt dat vaak wat genuanceerder. We bewonen de wereld met miljarden Homo Sapiens types en als die allemaal slechts zichzelf als uitgangspunt voor het Universum zouden zien werd het niks met de structuur van onze samenleving. Daarbij is het aanhoren van anderen ook wel eens aardig als je daar voor open staat natuurlijk. Juist in de periode voordat ik dit verhaaltje plan en plaats zagen we hoe politici zich aan ons verkochten om zo te komen aan een zeteltje meer of minder in de Tweede Kamer. Het ego van vele van die types droop er vanaf. Onze Koning deed onlangs een oproep om ook eens naar elkaar te luisteren en wellicht vanuit standpunten die beklijven met elkaar samen door een deur te komen. Helaas bleek dat in de huidige politiek vrijwel ondenkbaar. En zo zie je dat ook in het normale leven. We drijven uit elkaar, slaan geen bruggen meer, wellicht dat we daarom wel op ons zelf worden teruggeworpen. Met als vervelende bijverschijnsel dat we alleen nog maar oog hebben voor ons eigen spiegelbeeld. Inclusief bijbehorende verhalen en selfies om een en ander op te fluffen. Nee, ik kan er niks mee. Dus als jullie daar nou eens mee stoppen, kan ik mijn verhaal eens uitgebreid doen. ‘Er was eens een leuke jonge in Mokum die werd geboren in…………’ (Beelden: Archief/Internet)
Altijdmijnmening 
Wat een heerlijk scherp en herkenbaar stukje observatie — het leest als een mengeling van ironie, zelfreflectie en maatschappijkritiek. Je schetst op een luchtige manier iets wat velen ongetwijfeld hebben meegemaakt: dat ongemakkelijke gevoel als een gesprek verwordt tot een eenzijdige ego-show. De toon is sympathiek cynisch: je lacht erom, maar raakt tegelijk een serieuze snaar over hoe individualisme onze omgangsvormen verteert.
De overgang naar de politiek werkt goed als spiegel van het persoonlijke: van de man aan tafel naar de mannen (en vrouwen) in Den Haag — dezelfde zelfverheerlijking, maar op groter podium. Die parallel maakt je tekst actueel en prikkelend.
Als ik een klein suggestietje mag doen: het einde (“Dus als jullie daar nou eens mee stoppen…”) is geestig, maar je zou daar nog nét iets meer ironische twist aan kunnen geven. Bijvoorbeeld door het af te ronden met een kwinkslag in de geest van:
“Maar goed, ik wil niet teveel over mezelf praten natuurlijk… hoewel, als jullie even luisteren: er was eens een jongen in Mokum…”
Zo blijft de satire subtiel en rond je het mooi af in de stijl van een verteller die zelf ook niet helemáál vrij is van het ego dat hij bekritiseert — en dat maakt het menselijk én grappig.
LikeLike
Ach ik bedoelde het slechts als een puntig stukje over hoe mensen tegenwoordig met elkaar omgaan. Ik heb daarbij wat minder op de taal/stijl gelet dan ik in een boek of magazine-column zou doen. Maar dank voor de complimenten en de tips…
LikeGeliked door 2 people
Mooi be/geschreven! Niet aldoor over jezelf praten en oprecht willen luisteren naar de ander/en is voor de meeste mensen vaak moeilijk, maar, nog moeilijker is het voor sommigen om naast luisteren ook “te willen begrijpen”. 😉 De wereld zag er inderdaad waarschijnlijk heel anders, vreedzamer uit als we vaker naar elkaar luisterden, empathie tonend…….🫶
LikeGeliked door 1 persoon
Precies dat. Horen doe je pas als je echt goed luistert. Begrijpen doe je pas als je elkaar goed hebt gehoord… Maar dat is anno 2025 aardig lastig, zo blijkt ook mij dagelijks…:)
LikeLike
Maar ja,’jezelf’ is zo’n handig onderwerp, altijd voldoende gesprekstof en kennis voorhanden… ☻
LikeLike
Dat is zeker zo. Maar met de meest door ons gekozen (of omgekeerd) vrienden kennen we toch de uitwisseling van gedachten….of ervaringen. Al biedt dat minder inspiratie voor blogverhalen….:)
LikeGeliked door 1 persoon
Maar je wéét natuurlijk wel het meest over jezelf. 😉 Maar ik kén het type dat je hier beschrijft natuurlijk ook.
LikeLike
Het blijft me verbazen dat iemand zich zo opblaast. Ik ken zijn achtergrond, zijn carriere en denk dan ‘een toontje lager zou meer passen’. Maar goed, je ziet mekaar na pakweg 10-15 jaar weer eens en dan loopt iemand even leeg….:)
LikeLike
Hebben veel mensen tegenwoordig last van hoor.
LikeLike
Binnenkort nog een analyse mijnerzijds want het zit vaak ook dieper…
LikeLike
Ik maak e niet meer zo druk over hoe mensen in elkaar zitten.
LikeLike
Zulke mensen moeten niet lang in mijn omgeving vertoeven. Dan ben ik liever alleen met vrouw dochter en katten.
LikeLike
Dat gevoel had ik ook. Overigens was het met de rest van het gezelschap prima vertoeven hoor…..
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, sommige mensen zijn nu eenmaal heel blij met zichzelf. Jammer, als je luistert, leer je heel veel.
LikeLike
Precies, al moet je ook niet steeds in stiltes vervallen, dan loopt men over je heen….
LikeLike
Ik ben Willem de Zwijger: niet gezellig in gezelschap, het andere uiterste dus van wat jij beschrijft. Maar ik herken het type en kom het gelukkig niet al te vaak tegen.
LikeLike