Toen ik onlangs mijn zoveelste verjaardag vierde en vanuit de steeds groter wordende wijsheid (..) even filosofeerde over hoe het zover is gekomen met de oude Meninggever, kwam ik ook via een TV-programma met daarin allemaal (mij onbekende) ‘BN-ers’ van pakweg 25-30 jaar oud tot een mijmering. Immers, wat die lui zoal bezighield en op tv oreerden maakte duidelijk dat zij heel anders in het leven stonden dan ik nu of toen ik dezelfde leeftijd bezat. Veel van de wereldgeschiedenis was ze kennelijk onthouden, wat momenteel loos is speelde wat minder een rol voor ze maar hun zelf bedachte carrieres vonden ze ultiem. En dus dacht ik even terug naar mijn eigen toenmalige leeftijd op dat niveau. Ik was toen druk, druk, druk. Werk, jong gezin, hobby’s, de toenmalige vriendenkring die vele malen groter was dan de huidige.
We waren nog vol van plannen voor dit of dat, maakten reizen binnen Europa, reden ook van hot naar her en bouwden aan dat waar we nu nog zo van genieten. Ik wist best veel, de brede interessewereld maakte dat me maar weinig ontging. Of ik allemaal alles goed verwerkte en omzette in de juiste beslissingen? Wellicht niet. Maar ik koos er wel voor om op enig moment mijn job in de luchtvaart te verlaten als broodomgeving en me in de auto’s te storten. Waarbij ik me ineens ook twee nieuwe disciplines moest eigen maken, het verkopen van auto’s en een administratieve verwerking van wat ik allemaal deed, zonder dat ik dit nu meteen vanuit een grote ervaring kon onderbouwen.
De jeugdige overmoed maakte dat ik het mezelf allemaal eigen maakte. En snel. De leerschool was hard, maar dat maakte me niet uit. Ambities stuurden het verlangen naar meer en dat volgde in de daaropvolgende jaren. Communicatief sterk paste ik toe wat ik in het verleden binnen werk en interesse had opgebouwd op de nieuwe rol die me nog heel wat jaren in die autowereld zou houden. En niet zonder succes. Als ik nu plakboeken en video’s bekijk uit die tijd was ik aardig aanwezig in kranten, bladen en zelfs op TV. De jonge Meninggever in die zin gek op aandacht, maar wel altijd voor bedrijf of merk waar ik voor werkte, nooit echt voor mijzelf. Dat hoefde niet zo nodig. Wel was ik in die jaren ook graag voorzitter van dit of dat. Of het nu de Oudercommissie op de school van zoonlief betrof, een hobby-vereniging of een Stichting ter promotie van de luchtvaartbelangen in een omgeving die ook toen al werd verpest door anarchie en halve zolen. Nu ik ruim dubbel zo oud ben kijk ik op heel wat van de toenmalige activiteiten met tevredenheid terug. Het waren wellicht tropenjaren, het aantal uren per week die ik werkend doorbracht moeten die huidige ‘BN-ers’ nog maar eens zien te bereiken. Alles overdenkend ben ik nu achteraf dus best tevreden over die 30-jarige die ik toen was. Want dat harde werken, vele leren, maar zeker ook het genieten heeft me gebracht wat ik nu zo apprecieer. Hoe is dat voor jullie lieve mensen? Als je naar jezelf kijkt en naar de eventuele persoon die je ‘toen’ was?? Laat maar ff weten….Ik sta open voor jullie nieuwe ervaringen of juist die oude….(Beelden: Prive-archief/internet)
Altijdmijnmening 
Op mijn dertigste was ik een ambtenaar van 13 in een dozijn. Wel bereid om mijn horizon te verruimen zowel wat het werk betreft als daarbuiten. Ook zag ik de kans om een gezin te beginnen. Ik was dus met veel bezig rond 1990.
LikeLike
Opvallend dat dertigers van toen toch veel meer bezig waren met de toekomst van hen of het gezin en minder met de selfiecultuur van tegenwoordig…
LikeGeliked door 2 people
Eh…. dertig, toen had ik een zon van 10 en een dochter van 8 jaar. We hadden het benedenhuis dat we gehuurd hadden kunnen kopen, inclusief het verhuurde dubbele bovenhuis. Tegen de adviezen van de wederzijdse ouders want werkmensen kóchten geen huis dat was armoe. Toen dat bovenhuis leegkwam trokken dat bij het benedenhuis. Hebben járen geklust want was uitgewoond maar woonden er toen met veel ruimte en veel plezier. Maar inderdaad, we hébben er hard voor moeten werken toen op enig moment de hypotheekrente op 12 % kwam. Ik bouwde een stoffeer ateliertje aan huis op. Het is de basis geweest voor mijn huidige fijne huis met zéér lage woonlasten nu.
LikeLike
Ja in die tijd was het kopen van een huis nog best een dingetje. Voor ons kwam dat pas in 1993 op ons pad, omdat we er nooit naar hadden gestreefd zelfs…Maar achteraf was het een goede beslissing…
LikeLike
Zeker als je opgroeide in een gewoon arbeidersmilieu. Ik ben er nóg dankbaar voor dat we het gedaan hebben. Dankzij die beslissing heb ik nu financieel geen zorgen. Zelfs niet om de energierekening. Ik zou ánders toch nu minstens een huurlast van ettelijke honderden Euro’s hebben, daar kun je best leuke dingen van doen.
LikeGeliked door 1 persoon
Hier ging het soortgelijk. Hoewel we indertijd niet bepaald goedkoop kochten, is het huis nu bepaald in waarde gestegen en zal vermoedelijk niet zo snel onderuit gaan. Daarbij werd het ook ons thuis…
LikeLike
30 jaar! Ik huurde (nog steeds) een appartement. Was van plan na tien jaar huren ergens iets te kopen, maar dat stokte bij gebrek aan financiële middelen. Heb nooit financieel moeilijk gezeten, dat niet, maar een goedbetaalde baan zat er voor mij (terecht) niet in. Neem genoegen met wat ik ‘heb’ aan gezondheid en inzicht. Dit betekent dat ik minder waarde hecht aan tastbare bezittingen (nu), en meer aan innerlijke balans, voor zover ik me dit gewaar ben. Ik ben ervan overtuigd dat mezelf goed vinden ver ondergeschikt is aan mezelf goed voelen! 😉
LikeLike
Als je niet goed in het eigen vel steekt is het lastig om van andere zaken te genieten, dat besef ik me heel goed…
LikeLike
Toen ik 30 was kwam ik net op gang, na een middelbare beroepsopleiding, militaire dienst en wat banen buiten mijn eigen vakgebied, bij gebrek aan beter.
Ik was meestal alleen, geen partner, best wel eenzaam toen.
Probeerde me nuttig te maken via de kerk waar ik lid van was, maar het liet me vanbinnen leeg en onbevredigd.
Nu ik inmiddels twee keer zo oud ben, is het leven beter voor me met een vrouw en bevredigend werk. Het echte, duurzame geluk ligt echter achter de horizon, een stuk existentiële leegte blijft altijd aanwezig.
LikeLike
Dat lijkt mij best confronterend….
LikeGeliked door 1 persoon