Een van de toenmalige goede vrienden van mijn ouders was de in onze straat zeer goed bekend staande ‘Ome Karel’. Hij woonde tegenover ons in een benedenhuis dat hij huurde van zijn werkgever, het bekende verhuur- en transportbedrijf Ouke Baas. Die firma was in de jaren vijftig groot geworden doordat men naast de verhuur van luxe wagens ook trucks in dienst had voor allerlei transportopdrachten, deels o.a. grondverzet dat door de enorm uitdijende nieuwbouwwijken van de stad zorgden voor ‘altijd werk’. Ome Karel was chauffeur op een Scania Vabis truck en had al een lange staat van dienst in dat soort diensten. Noest, groot, sterk, de trucks altijd stevig in de knuisten.
Ritjes met de Scania met zijn eigen en onze familie staan me nog goed bij. Alles achter op de laadbak met kussens en onder het ladingzeil. Het kon allemaal nog in die jaren. Ik beschreef het al eens in mijn epos over ‘Leven met de Vliegende Pijl’ van 1-7-2018. Ome Karel had een vroeger leven, waarover niet veel werd gesproken i.v.m. met zijn nieuwe liefde, maar uit dat vroegere huwelijk had hij twee volwassen zonen, die beiden in de voetsporen van pa waren terecht gekomen en op vrachtwagens hun brood verdienden. Een echte chauffeur dus die Ome Karel en we zijn heel wat delen van het land met hem doorgetrokken. Later in luxe wagens, wij vaak in een Skoda, hij in een Citroen Traction Avant die hij bijna nieuw kocht en die nog jaren mee zou gaan.
De trucks bleven zijn broodwinning, maar rijden toch ook zijn passie. Tot hij op enig moment een vreemd fysiek verschijnsel ging vertonen. Hij begon te trillen tijdens het rijden. Dat was vreemd en voor hem en zijn vrouw beangstigend. Daarna ontstonden ook vreemde gedachten. Hij neigde er naar op bruggen en viaducten de reling op te zoeken. Corrigeerde dat dan wel, maar het was toch geen goede indicatie. Doktoren constateerden op enig moment dat hij leed aan een typische beroepskwaal, ‘chauffeursziekte’, waardoor vanuit de ruggengraat spierspasmen worden doorgegeven aan handen en benen en je zo de controle verliest over wat die ledematen allemaal zouden moeten doen. Het zou niet beter worden volgens de analyses. Het betekende einde carriere voor de man, en uiteindelijk werd hij min of meer een wrak. Het fijne wist en weet ik er niet meer van hoor, wel dat hij in dat benedenhuisje naast de garage zijn einde vond, maar dat was al na mijn vertrek uit die buurt. Geen van de betrokkenen leven meer, ik kan het niet meer navragen of opzoeken. Geen familieleden op de sociale media, maar wellicht moet ik het nog eens wat dieper uitspitten. Hoe dan ook zag ik toen ik er op Google naar zocht dat die Chauffeursziekte nog steeds kan ontstaan en vooral hen treft die vele jaren achter mekaar achter het stuur van een truck of taxi verkeren. Beetje bijzonder, maar ook voor altijd aan mijn persoonlijke geschiedenis verbonden. Want die stoere Ome Karel die helemaal geen oom was maar zich wel zo gedroeg, was ooit een baken van rust in mijn vaak zo turbulent verlopende jeugd en dit einde gunde ik hem zeker niet. (Beelden: Archief)
Altijdmijnmening 
Fysiotherapie en ergonomisch verantwoorde instellingen waren toen nog niet bekend.
Het aantal beroepsziektes is groots. Ook nu nog bij stoere, maar vooral eigenwijze mensen. Scholing is de enige oplossing. Maar het altijd en overal alles beter weten staat velen nu nog steeds in de weg.
Jammer dat jouw jeugdherinnering zo’n triest einde heeft!
Vriendelijke groet,
LikeLike
Veel van die lui hebben last van beroepsdeformatie. Dat zie je in vele kringen voorbij komen. Dan ben je niet meer ontvankelijk voor de mening of adviezen van anderen…:)
LikeLike
Tja, alles liever bij het oude houden is ook wel vertrouwd en lekker makkelijk…..
Stille groet,
LikeLike
Het is op alle stromingen en mensen toepasbaar. Zelfs revolutionairen houden vaak vast aan de leer van eeuwen geleden om het gelijk aan hun kant te krijgen. Binnenkort een blogje over het communisme dat nog steeds in sommige landen dogmatisch als leidraad dient en salongeleerden hier als voorbeeld dient….
LikeLike
Ik was in het verleden een aanhanger van democratisch staats socialisme.
Natuurlijk heb ik ook heel veel oude en nieuwe generatie communisten leren kennen.
Ouder wordend komen de jeugdige Rooms Katholieke invloeden naar boven.
Al ben ik steeds meer liberaal gaan denken.
Ach, actief bezig zijn in totaal verschillende belevingswerelden blijft mij uitdagen en ontwikkelen.
Dogmatische en halsstarrige meningen symboliseren voor mij vooral stilstand bij mensen.
Stille groet,
LikeLike
Het ging hier over een vriend van mijn ouders en een akelige kwaal. Dogmatisch denken was de arme man vreemd. Dogma’s zijn tegenwoordig vooral op links aanwezig. Dramgedrag ten aanzien van ‘stikstof’ of ‘klimaat’. Drammerig gedoe over het zgn ‘slavernijverleden’, akelige haatvormen richting luchtvaart en autoverkeer, maar wel vasthouden aan biogascentrales met 50 x meer uitstoot dan een gascentrale. Liberaal denken is mensen in hun waarde laten, open zijn over anders denkenden, niemand in een hoek zetten, maar helaas, dat zie ik op links nergens. De #Kaags, #Klavers etc etc van deze wereld wijzen altijd naar een ander, maar vergeten die vier vingers die naar hen zelf wijzen. Hoe erg dat kan zijn zien we dagelijks in het Amsterdamse stadsbestuur waar zelfs homofobie-rapporten worden weggestopt omwille van de inconvenient truth die daaruit naar voren komt. Rapporten over Atoomenergie en het groene (EU!) aardgas gaan de schredder in. Vooruitgang? Niet op links. Zij die ooit progressief waren wonen nu in grote huizen, al dan niet geisoleerd. Dus… kom maar op met die vooruitgang bij hen die niet dogmatisch en halsstarrig zouden zijn. Anders blijkt naast de chauffeursziekte ook een linkse ziekte te bestaan die bestaat uit wijzen en niet bewijzen…
LikeLike
Over die chauffeursziekte had ik nog nooit gehoord, maar ik ken nu eenmaal geen mensen die dit vak beoefenen.
LikeLike
Ik nu ook niet meer, maar in de jeugd was dat dus anders…:)
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is nieuw voor me, akelig einde voor een chauffeur. die verknocht is aan zijn werk.
LikeLike
Dat was het zeker. Ik hoop oprecht dat men er tegenwoordig wel een therapie tegen kan aanbieden…
LikeGeliked door 1 persoon
Daar schrik ik van, nooit van gehoord maar met een schoonzoon die óók beroepschauffeur is lijkt het me goed er even naar te zoeken op Google. Gelukkig rijdt hij al jaren niet meer dagelijks, dat stelt me een beetje gerust.
LikeLike
Ik weet niet wat nou precies die gevolgen veroorzaakte indertijd. Kan ook iets in de genen zijn, maar als je het opzoekt kom je de aandoening nog steeds tegen dus zal een aantal beroepschauffeurs dus alsnog treffen ellendig genoeg.
LikeLike