Onlangs hoorde ik op de radio iemand geinterviewd worden die daarbij om een advies werd gevraagd.
‘Wat zou je nu zeggen tegen jou zelf op 14-jarige leeftijd?’. De man antwoordde dat hij zichzelf zou adviseren niet constant achter anderen aan te sjouwen en te doen wat de meute van je vraagt. Ik moest daar even over nadenken. Deed ik dat indertijd?? Dacht het niet eigenlijk. Mijn wereld werd zo bepaald door wat ik later wilde gaan doen, dat werk en studie me meer stuurden dan wat straatvrienden allemaal uitspookten. Ook al wilde ik dan ook een brommer bezitten op mijn 16e of achter de meiden aanzitten als het zo uit kwam. Maar dat waren meer de hormonen dan die vrienden. Verder ging ik aardig mijn eigen gang. En ook dat was niet zo handig soms. Je bent toch al snel een beetje een buitenbeentje. Alhoewel, in de toenmalige kring van omringende lieden wilde ik wel graag merken dat ze mij een beetje zouden volgen.
Richting Schiphol of in de hobby die toen nog vooral speelde rond de vliegende vrienden daar. Verder was ik me niet zo bewust van druk die van elders werd uitgeoefend. Het vrij strenge katholieke regime waartoe ik indertijd behoorde zorgde ook dat de 10 geboden er zo in geramd zaten dat je echte ondeugden wel zoveel mogelijk buiten je leven hield. Galg en rad waren niet de waarden die de opvoeding en het opgroeien bepaalden. Eerder een verlangen om in een andere omgeving dan die uit de jeugd de toekomst te zoeken en zelfstandigheid te bereiken. Werken vanaf mijn 14e deed ik, daarnaast drie avonden naar het avondonderwijs, ook nog verkering dus druk zat. Stappen in dat leven waren het behalen van een rijbewijs, gaan werken op Schiphol (na een aantal jaren kantoorwerk op een bank), verloven, trouwen en dan onafhankelijk van het ouderlijk juk kunnen gaan leven. Nul geloof, geen gedoe meer en ook weg uit de oude woonbuurt. Het verlangen daarnaar terug is mij ook compleet vreemd.
Altijd vooruit gekeken en zelden terug, ook al koester ik dan uit dat latere leven vele momenten als zinnig, leerzaam of een toevoeging aan mijn leven of kennis. Groepsdruk was of is me dus veelal vreemd. Niet gek dan ook dat je dan af en toe de bol enorm stoot, want wie meebuigt komt vaak verder dan hij of zij die rechtop in de wind blijft staan en de eigen mening ziet als onderbouwd en dus meer relevant. Zij die indertijd of nu met me omgaan zullen het beamen. Ga nou niet met allerlei onzin trachten om me mee te trekken naar een bepaalde kant, het gaat niet lukken. Met feiten overtuigen is een stuk simpeler. Maar hoe is dat met mijn lezers? Zijn die wel ooit meegenomen in een groep en lieten zich overtuigen van het plezier dat daaruit voort zou komen. Feesten, partijen, deelgenomen aan een orgie of massa-demonstratie zonder dat je wist waar het echt over ging? Vertellen hoor, want dat maakt het juist leuk. Want we zijn niet allemaal gelijk, juist niet. En de leer van Confusius is hier in Nederland een stuk minder ingewassen in de cultuur dan het individualisme. Dank bij voorbaat voor het meenemen in jouw lezersjeugd en wat daar allemaal een rol speelde. (beelden: Persoonlijk archief)
Altijdmijnmening 
Als 14-jarige was ik vooral geïnteresseerd in wandeltochten door de bossen met onze hond.
Mooie nostalgische herinneringen aan het kampenlandschap boven Eindhoven.
Nu is daar niets meer van terug te vinden ….
Stille groet,
LikeLike
Wandelen was op mijn 14e niet zo mijn ding. Fietsen en alle tramlijnen van de stad uittesten, Schiphol bezoeken op de fiets of met de bus, altijd druk, druk, druk…toen al…
LikeLike
Volgens mijn leeftijdgenoten uit het katholiek onderwijs ging ik voor galg en rad daar ik naar een gemengde school van de staat ging les volgen. Ook mijn familie vond dat ik de verkeerde richting ging door de lengte van mijn haar. Of het wel of niet goed afgelopen is met mij moeten ze maar uitvechten als ik onder de zoden lig. Ik was voorbestemd om mijn dagen in de fabriek te slijten maar dankzij de steun van mijn moeder is daar niets van terecht gekomen. Ik heb dus min of meer mijn eigen weg gevolgd en zou dat nog meer doen moest ik de tijd kunnen terugdraaien.
LikeLike
Afkomstig uit katholiek milieu was er geen keuze dan katholiek onderwijs. Dat heb ik nooit als vervelend ervaren, eerder als een geweldig fundament voor latere studies en ook voor het besef van normen en waarden. De carriere was vooral een kwestie van keuzes en toeval. Daarover later nog eens meer…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik als 14-jarige wilde maar 1 ding: erbij horen. Of nou ja, eerder “niet gepest worden.” Dus ik kan me in alle richtingen van de wind bewegen, alleen doe ik het nu enkel als ik dat zelf wil. Soms is aanpassen een fijne kwaliteit om te hebben, maar je moet jezelf er niet in verliezen. Maar dat is met alles zo, natuurlijk.
LikeLike
Dat jezelf niet verliezen is de kern van het verhaal. Als je gelukkig bent als ‘volger’ en geen verdere ambities hebt of zoekt is het best mogelijk heel gelukkig te zijn of te worden. Ik stam uit een tijd dat ‘pesten’ al snel met vuisten of snelle woorden werd opgelost. En omdat ik dat laatste in geval van nood combineerde met het eerste had ik er verder weinig last van…:) Welkom hier trouwens!!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat de meeste mensen net als schaapjes zich gewoon heel prettig voelen in de kudde. En dat is inderdaad helemaal oké. Alleen was ik het zwarte schaap, haha, en wilde ik linksaf ipv rechts. Duurde even voor ik dat ook durfde, maar klakkeloos iemand volgen heb ik afgeleerd.
Gepest worden ook, trouwens. Hoewel ik niet zo van het geweld ben, moet ik zeggen dat ik steeds vaker hoor dat dat voor veel mensen een einde aan pesten opleverde: 1 rake klap. Achja, zo hebben we allemaal onze leerscholen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Indertijd was iets fysiek oplossen normaal, ook leerkrachten rekenden af met dwarsliggers door een paar stevige petsen… De zachte aanpak van pesters houdt het fenomeen in stand vrees ik….
LikeLike
De sterkste herinnering is er een van deze strekking: ‘Luister je eigenlijk wel?’
Ik droomde voornamelijk.
LikeLike
Dromen deed en doe ik ‘s-nachts….Overdag staat de ontvanger altijd ‘aan’….
LikeLike
Dan werkte ik nog iets eerder dan jij, ik moest nog 14 worden. maar evengoed ook al een eigen wil, nooit meeloper geweest en dus “eigenwijs” voor de meeste anderen. Hoewel in het ouderlijk huis natuurlijk gehoorzaamheid hoog in het vaandel stond had dat niet met het katholieke geloof van doen. Ik heb me daar al vroeg aan proberen te ontworstelen en dat lukte redelijk goed.
LikeLike
Onze ouders waren nog van de ‘oude stempel’ en onderwijzers waren dat indertijd zeker nog. Een stevige hand maakte wel duidelijk wat er van je werd verwacht. Al was ik zelf nogal van de nette soort (…) en zagen de spiedende opvoedogen gelukkig lang niet alles wat er werd uitgespookt…
LikeLike
De mijne ook hoor er werd alleen niet geslagen.
LikeLike
Ik had er zelf weinig mee van doen, maar zag het fenomeen wel veel om me heen. Er werd wat afgeramd op die scholen. Toen het mij (6 jaar) overkwam in de eerste klas was het mijn leasepa die even duidelijk maakte wat hij met de nek van de betrokken leerkracht zou doen als het nog eens gebeurde. Dat hielp veel…
LikeLike
Kwaad met kwaad, oog om oog, tand om tand.
Ik ken de Bijbelse verhalen.
Vredelievende groet,
LikeLike
Wat we nu op straat vooral zien. Respect eisen en als je dat niet krijgt meteen steken of schieten. Kijk, dat was in onze tijd van jeugd bepaald niet gebruikelijk. Mocht ook niet.
LikeLike
Mijn korte reactie is vooral gericht op het handelen van jouw leasepa ….
LikeLike
Ik was dolblij dat hij dat deed. Mijn vijf jaar oudere broer had al de nodige ervaringen opgedaan met de slagkracht van de onderwijzers daar. Maar toen het mij overkwam was het leasepa genoeg. En maakte hij duidelijk dat niemand aan ‘zijn kinderen’ kwam behalve hij als dat nodig was. En ik moet zeggen, we hadden ook zonder slaan best respect voor die kant van zijn karakter…
LikeLike