‘Aan mijn lijf geen polenese meer’ stelde de vrouw zeer stellig tegen de interviewer die haar vragen stelde over haar relatie met de wat corpulente man naast haar. Die keek maar wat weg van de camera die op het stel gericht was. Hij wist het wel wat zij bedoelde maar de interviewer rook bloed en vroeg door. ‘Hoe bedoelt u dat? Is uw huwelijk afgelopen dan?’. ‘Nei’ zei de magere maar zwaar opgemaakte vrouw van diep in de 50 zeer duidelijk, ‘maar d a t hebben we gehad en ik voel ook geen behoefte meer’. ‘We hebben het verder goed hoor, maar der zijn nu kinderen en ik heb zelfs al een kleinkind, dan hoeft het voor mij niet meer”. Fel keek ze van de interviewer naar de man die haar echtgenoot was met een blik van ‘kijk nu eens wat er van hem geworden is’. Het bleek dat de man ziek was geworden van (door) zijn werk, langdurig thuis was komen te zitten en dat die situatie de relatie niet had verbeterd. Haar hele schema raakte in de war, ze moest hem verzorgen, zag hem niet meer als man of echtgenoot, maar meer als patient. En dat had alle andere gevoelens gedood bij haar. ‘Tja, en kijk, ik ben weliswaar nog niet oud, maar oud genoeg om aan te geven dat het voor mij niet meer hoeft. We kijken samen tv, gaan naar de kinderen of de buren op visite, eten er goed van, maar ja het is ook geen vetpot. En als ik mijn sjekkie heb en de hond kom ik de dag wel door’. De man zuchtte….Hij verlangde wel naar intimiteit, maar dat werd hem door de vrouw met wie hij al heel wat jaartjes samen was eenzijdig ontzegd. Dus was hij gaan drinken. Niet goed voor zijn kwalen, maar ach je moest wat en het hielp hem de ergste zielepijn te verdoven. Hij keek nog eens in de camera. Als ze dat ding nou zouden uitzetten en die lui vertrokken kon hij een biertje uit de koelkast halen en er eentje nemen op het huwelijksgeluk dat nu zo vlak was geworden. Aan polonaise dacht hij niet meer. Wel aan die fraaie jonge deerne die hij laatst in de kroeg had gezien. Met alles er op en aan. En hij bedacht dat zijn vrouw ook ooit zo aantrekkelijk was geweest. Wanneer ook al weer, nou dat was toch wel…..uh….dertig jaren en kilo’s geleden.
Polenese…
Posted on by meninggever
Geplaatst in Verhalen
Getagd aantrekkingskracht, Amsterdam, huwelijk, jong, liefde, man, oud, relatie, seks, verzorging, vrouw, ziekte
10 reacties
Bij de titel dacht ik even dat je een verhaal over een Poolse vrouw ging beschrijven …..
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Dan werd het meer een Polonaise of Polonez. En dat laatste was ook geen genoegen. Valt het nodige over te lezen in mijn beschrijvingen in het verleden van de Poolse auto-industrie ooit…:)
LikeLike
Oeps, dat is toch wel een situatie die iedereen moet proberen te vermijden.
LikeLike
Ja, maar in de praktijk blijkt dat lastiger dan het zo op het oog lijkt. Mijn verhaal baseert zich wat op een interview dat ik ooit op tv zag en waarbij dit een echte uitspraak was van een vrouw die weliswaar met haar man samenleefde maar hem meer zag als ‘object’ dan als geliefde. En die de ‘polenese’ niet meer zag zitten…
LikeLike
Ik vrees dat er nogal wat huwelijken in dit soort patstellingen eindigen. Natuurlijk niet alléén veroorzaakt door de aanwezige extra kilo’s maar juist door zaken die aan het huwelijk ontbreken.
LikeLike
Het is een veel voorkomend euvel. Vandaar dat heel wat huwelijken, ook de op het oog beste, eindigen in scheiding of een regeling waarbij een of beide partners zich buiten de deur tegoed doen aan de toetjes die daar rondlopen…
LikeLike
Ja helaas. Het kan gelukkig ook anders heb ik ervaren. 😉
LikeLike
Prijs de herinneringen dan maar….:)
LikeLike
Haha, polonese … ☻☻
Je hoort het maar van één kant, dat maakt haar verhaal zo smeuiig.
LikeLike
Zo is het vaak in verhalen….:)
LikeLike