Terwijl het elastiek me zoals eerder al eens beschreven aardig weet te binden aan wat ik belangrijk vind in mijn leven, is er toch nieuwsgierigheid.
De moderne tijd maakt dat we soms verder kijken dan de eigen veste om onze woonomgeving van een mogelijk alternatief voor wat nu ons thuis is te voorzien. Dat thuisgevoel gaf me ook inspiratie voor een verhaal. Voor velen van ons was het huis uit de jeugd ons echte thuis. Ik bekijk dat toch anders. Zeker toen broerlief onlangs overleed kreeg ik veel oude herinneringen gratis in de nachten die rond die gebeurtenis werden opgebroken. En bedacht ik me dat die eerste periode van het leven niet meteen rozengeur en maneschijn meebrachten.
Het huis waar ik in de vroege jeugd woonde was een voor die tijd overigens nog redelijk ruim huis, etagewoning, straat in het Amsterdamse Zuid, relatief lage huur. Er waren mensen die met minder toe moesten dan met vier (bescheiden)kamers en een keuken, plus een later voor de hobby’s benutte zolderkamer. Maar luxe was het bepaald niet. Pas in mijn pubertijd verscheen er zo een douche in die keukenhoek, de huisbaas pakte uit. Later, ik trouwde en trok in bij de schoonouders, woonden we in een historisch pand aan de Amstel in hartje stad. Een piepkleine etage ons eigen domein, een luik dekte onze leefomgeving af van de rest van het huis. Zo verging het veel mensen in die tijd.
Woningen voor starters waren er ook toen al niet. En wat men bouwde was onbetaalbaar. Ook toen al een probleem dus. Toch maakten wij die stap. In 1970, de nieuwe woonwijk Bijlmermeer bood ons een geweldig luxe driekamerflat in een voor het gevoel gigantisch flatgebouw van toen en tien etages hoog. Een paar jaar later verhuisden we in datzelfde gebouw weer door naar een vijfkamerflat met extra bergkamers binnen en buiten de flat. Het waren bijna koninklijke tijden. Al werd de woonomgeving er na 1975 bepaald niet vrolijker op. Ik heb de oorzaken daarvan al eens beschreven. De Bijlmermeer van droom tot nachtmerrie. Afvalputje voor de Amsterdamse samenleving. Begin jaren tachtig was het genoeg. Terug naar de stad kon niet, de regelgeving van de centrale stad maakte dat onmogelijk. Dus na lang rondkijken een eengezinshuis met garage in het toen splinternieuw gebouwde Almere-Stad. Grote woning, zes kamers, zolder, schuur met twee verdiepingen en die eigen garage. En veilig qua woonomgeving. Huis werd thuis opnieuw. Twaalf jaar later waren de omstandigheden zodanig veranderd qua werk en prive-situatie dat de files die van/naar Almere voerden een grote handicap bleken en de stress dagelijks te veel verhoogde. We verhuisden alsnog terug naar het oude land. Amsterdam weer in beeld. Nu kon het wel. Mits we kochten. Wat we deden. En dit huis werd ons zoveelste thuis. Voelde vanaf moment een goed. En nog. Van een etagewoning via flats naar eengezinshuizen. Volgende stap….appartement?? Wie weet. We kijken nog eens goed rond. En misschien besluiten we wel dat we dat thuisgevoel niet kwijt willen raken. Who knows…. Hoe zit het met jullie medebloggers en lezers? Zelfde soort ontwikkeling meegemaakt?? Een thuisgevoel van vroeger en nu herkenbaar?? Ben benieuwd naar jullie reacties….. (Beelden: archief)
Altijdmijnmening 
Mijn wooncarriere is langdurig. Mijn vader werkte hard en had door zijn studie een mooie en goedbetaalde baan. Maar van het ouderlijk huis herinner ik mij vooral de weidse en groene omgeving.
Van kamer naar kamer, van sousterrain naar etage en weer terug brachten werk, studie en liefde mij door het hele land. En ook hierbij geeft de omgeving de meeste herinneringen. Al heb ik van een paar mooie oude steden natuurlijk ook het uitgaansleven van de pittoreske centra beleefd. Fileleed heb ik altijd ontweken. Studie en/of werk altijd op loop en/of fietsafstand. Vandaar ook het vele verhuizen. Al was de zoektocht naar betaalbaar en iets beter, ruimer ook altijd een criterium.
Even terug zag ik een grafiek voorbij komen. Nederland staat hierin onderaan met het aantal inwoners dat in een appartement van een flatgebouw, flatcomplex woont. Veel oppervlak gaat verloren aan de straten en wegen bij laagbouw en eengezinswoningen. Terwijl met hoogbouw meer inwoners per vierkante kilometer gehuisvest kunnen worden. En dat geeft weer extra ruimte voor een weidse groene omgeving voor alle inwoners.
Vanwege een megalomane stadsvernieuwing ben ik appartement met een voortuin en achtertuin kwijtgeraakt. Een park voor en achter van 250 meter diep heb ik nooit eerder als uitzicht gekregen.
De nieuwbouw heeft geen levensbestendige woningen gegeven. terwijl de WMO verder werd ontwikkeld bleef de bouwwereld ouderwets denken. Aanpassingen voor ouderdomskwalen en toekomstige handicaps zijn in mijn huidige woning moeilijk te realiseren. De afbraak van de zorg door 10 jaar kabinetten Rutte dwingen mij nu daar zelf in te investeren. Ik ben mij daar voor aan het orienteren wat kan.
Verhuizen is niet mijn keuze.
Vriendelijke groet,
LikeLike
Hoogbouw is iets dat meer past bij plekken waar leegte is ontstaan (Rotterdam) of gewoon beschikbaar is. Ik ken voldoende steden waar men erg hoog bouwde. Denk aan Tilburg met een van de hoogste woontorens in Nederland. Zie je al op afstand staan dat ding. Almere kent tegenwoordig ook de nodige hoogbouw. Verder associeer ik het toch vooral met Oost-Europa. De Plattenbau was volgens de communistische leiders de oplossing om de ook altijd daar aanwezige woningnood op te lossen. Het resultaat was een brei van ongeinspireerde en betonnen bouwsels waar je als overheid tenminste heel vele mensen in kon onder brengen. Maar of de leefbaarheid daar nou zo van opknapte? Uit de Bijlmermeer herinner ik me vooral de flats met soms wel 550 woningen in een enkel gebouw. Vreselijk. Dat zorgde ook voor de destructieve woonomgeving zoals velen ervoeren toen de huurdersgroepen veranderden. Zaandam kent dit ook, net als Molenwijk in Noord. Elders bouwt men veel wijken vol keurig nette eengezinswoningen of andere vormen die onderdak garanderen. Tuurlijk neemt dat veel ruimte in. Maar elders in NL is die ruimte (grond) nog betaalbaar. In stedelijk gebied zoals hier in West-Nederland is het niet meer te doen om hele woonwijken neer te zetten met laagbouw. Worden veel te duur en dus onbetaalbaar voor de eigen woningzoekenden. Daarvan is bekend dat sommigen 12-20 jaar op een betaalbaar huis wachten. Schandalig. Dat daarbij de bevolkingsgroei niet meehelpt is duidelijk. En dus draaien we al sinds WO2 rond en bijten steeds weer in de eigen staart. Spreiding de boodschap. Noord-NL wil nu zeer uitgebreid gaan bouwen. Voor oplossing bestaande woningzoekenden en de nieuwkomers die vaak ook daar in AZC’s zitten. Wellicht moeten we dat meer doen. De provincie vol zetten. Biedt werk, onderdak en groei economie.
LikeLike
Scheiding van functies, wonen, werken en recreatie maakt veel transport noodzakelijk. Concentreren van wonen in de hoogte maakt veel ruime vrij. In een klein land lijkt mij dat zeer zinvol.
Waarbij het inpassen van hoogbouw in en tussen historische bebouwing een architectonische hoogstandje vereist.
Laagbouw zoals in zogenaamde vinex-wijken vreet ruimte. En geeft onpersoonlijke nietszeggende architectuur. weinig bewoners zijn trots op hun woonhuis en/of woonwijk. Maar de auto in de voortuin en de bbq-plaats in de achtertuin wordt weer wel geroemd.
Vriendelijke groet,
LikeLike
De falende woningbouw-aanpak na de oorlog tot nu toe zorgde voor veel forenzen die eigenlijk hun stad nooit zouden zijn uitgegaan als ze normaal aan een passend huis (betaalbaar ook) hadden kunnen komen. Nu de instroom van jaren immigratie ook nog eens wordt toegevoegd aan de wachtlijsten die anno 2021 nog steeds bestaan, wordt het voor geboren en getogen stads/dorp/streekbewoners niet veel beter. Hoogbouw zoals in de tuinsteden en o.a. de Bijlmer (om het even op Amsterdam te houden, elders is het precies zo gegaan) zijn zeer gevoelig voor verpaupering als je daar maar mensen in blijft onderbrengen die al dan niet gesubsidieerd niet gewend zijn aan zo’n woonomgeving. Hoogbouw is nu vooral bedoeld voor de mensen met een stevig inkomen die een appartement kopen dan wel tegen hoge lasten huren. Daar zie je die verloedering niet. Maar een beetje hoogbouw-appartement kost naast de vaste maandlasten ook nog eens een vracht aan servicekosten. Veiligheid en onderhoud kosten een duit. Ik snap dus goed dat mensen verhuizen naar een huis met tuin elders. Mag dan ruimte vreten, het linkse beleid zoals nu gepland voor o.a. de noordelijke flank van Amsterdam t/m Purmerend maakt duidelijk dat men daar tienduizenden huizen neer gaat zetten om de doorstroming in/uit de stad mogelijk te maken. Je kunt helaas nooit oorzaak en gevolg loskoppelen op dit thema. Geldt ook voor uitstoot-problematiek. Met de grenzen open wordt dat nooit iets.
LikeLike
De opeenvolgende Nota’s Ruimtelijke Ordening hebben de woningbouw in Nederland bepaald.
De verschuiving van een Landelijke visie naar lokale bestemmingsplannen regelt nu de woningbouw en bedrijventerreinen.
Gemeentes zoeken in grondontwikkeling voor nieuwbouwwijken en bedrijventerreinen extra inkomsten. De inkomsten gaan per vierkante meter. En hebben geen relatie met toekomstige kosten.
Hoogbouw geeft meer woningen per vierkante kilometer.
Menging van wonen, werken en recreëren geeft minder verkeersproblemen.
De Zuidas kan daar een voorbeeld van zijn. Al laat de gemeente Rotterdam zien dat zij veel beter, effectiever en goedkoper met haar grond omgaat.
Amsterdam heeft hierin het nakijken!
Vriendelijke groet,
LikeLike
Amsterdam heeft haar woningbouw altijd gezocht op terreinen van buurgemeenten. Hoogbouw speelde zelfs geen enkele rol. De tuinsteden hooguit 10/12 etages hoog. Maar dat werd in de jaren 70 al gezien als ouderwets. De ontwikkeling van overloopgemeenten als Almere, Purmerend, Hoofddorp, Nieuw-Vennep en zo meer lieten al zien dat de inwoners toch het liefst een huis met tuin ambieerden. En zo bouwde men vrolijk door. Pas recent is men tot de overtuiging gekomen dat hoogbouw de ontwikkelingskosten aardig kunnen drukken. Grondprijzen ongekend hoog, dus zoveel mogelijk bouwen op het perceel waar men wil bouwen. Geen gallerijflats meer maar appartementengebouwen. Maar hoe dan ook, Amsterdam heeft met haar ROA-regio laten zien dat je de stad zelf niet hoeft te verwoesten om een deel van de woningzoekenden te helpen. Die gaan naar andere gemeenten. Het bestaande woningaanbod wordt ofwel vervangen, dan wel verjongd en soms gewoon via vage constructies verkwanseld. Feit blijft dat een groeiende bevolking zorgt voor constante problemen. Niet alleen in Amsterdam, feitelijk door het hele land. De Randstad blijft de magneet. Wellicht moeten we toch eens denken aan minder aanwas, spreiding van werk naar de regio en dus ook woningbouw daar omheen. En wat minder naar de eigen navel blijven kijken. Met het huidige stadsbestuur zal die visie wel ontbreken. Maar er is altijd hoop op een betere toekomst…
LikeLike
Erg woninggevoelig ben ik niet, wel voel ik me in eigen huis vrij maar dat is wat anders. Grotendeels naar eigen smaak ingericht, zitten-staan-liggen zo ik wil, die dingen.
Ouderlijk vrijstaand huisje in Wormer, groot pand in Katwijk/Cuijk, rijtjeshuis, flat, weer in rijtjeshuis. Ik heb er vrede mee.
Liever had ik een grotere plaats gewoond. Om de reuring vooral en omdat het meer mogelijkheden biedt maar zonder voorkeur, het had elke plaats mogen zijn.
LikeLike
Wij zijn blij dat we de grote stad beschikbaar hebben voor het doel van shoppen, geschiedenis en cultuur op doen en zo meer…
LikeLike
Het huis waar ik opgroeide is vergelijkbaar met het jouwe, andere grote stad zelfde omschrijving.
Ik kon het huis een paar jaar geleden nog eens leeg bekijken, alles leek nu veel kleiner. Na 5 jaar een zolderetage (heel bijzonder als beginnend koppel in die tijd) een benedenhuis, nog steeds zonder douche die we er zo snel mogelijk in maken. Na een paar jaar krijgen we de kans voor een prikkie de benedenwoning mét de bewoonde dubbele bovenwoning te kopen. Als boven een jaar later leeg komt trekken we heg bij elkaar en hebben een wereldhuis nar een paar jaar verbouwen. Later verandert de buurt ten nadele en verlaten we de grote stad voor een kleinere eengezinswoning in een randgemeente, Drie keer echt mijn thuis.
LikeLike
Mooi verhaal ook. En dat het huidige huis jullie thuis was, komt uit alle verhalen wel naar boven….
LikeLike
O zeker, we hadden hier zulke mooie jaren, weer samen na een andere levensfase die ook geweldig was.
LikeLike
En wisten al die meisjes en vrouwen dat nou óók maar, dan zagen we niet zoveel rampzalig foute inschattingen voorbij komen.
LikeGeliked door 1 persoon
Oeps, de vorige reactie hoort bij het vorige logje, daar zet ik ‘m wel even neer dan kuin jje ‘m hier weghalen ;-(
LikeLike
Ooit zei een maat tegen mij jij kan overal wonen als de supermarkt maar om de hoek zit. Hij heeft gelijk gekregen. Ik ging hokken in een ruim appartement met waardeloze indeling, te kleine open keuken en wat bleek ook waardeloze inmiddels ex. Ik kwam uit een rijtjeshuis en ging naar een rijtjehuis toen, maar wel een studio op de bovenste verdieping. Beste keuze ooit, natuur, stad en super in de buurt. Nadeel was dat het best hoog in huur was particulier. Het was klein maar prima en in Amsterdamse begrippen moest ik niet zeiken. Nu een klein huisje in stinkdorp maar vrij en ja ik mis de stad ik mis alles in de buurt hebben maar mis de drukte niet. Zou ooit wel een kamer met groot bureau en boekenkasten hebben, een mens mag dromen. Leuk log, die stad zit toch diep bij je de mijne is het niet maar ik snap dat wel.
LikeLike
Dat je voorzieningen in de omgeving hebt die ergens over gaan, cultuur, horeca, supermarkten en zo meer, het helpt zeer mee. De stad en de periferie hier bieden me dat te over. En dan is het wel fijn om daar gebruik van te kunnen maken. Ook Schiphol om de hoek en de snelwegen die naar elders leiden…
LikeLike