Technisch gesproken geef ik niet te veel om trends. Het zal wel dat er een iPhone 12bis bestaat die zelf uit je zak komt als je niest om dan ‘gezondheid’ te piepen.
Of een auto die automatisch kan rijden zonder dat ik het stuur bedien. Een stereosysteem dat als het licht wordt vanzelf aanspringt en mijn favoriete zender begint door te geven. Prachtig, voor de innovators, niet voor mij. Het moet gewoon functioneren, niet te ingewikkeld zijn qua handleiding of bediening en ook nog betaalbaar. Toen dus medio jaren negentig de zgn. Hi8-video-camera’s helemaal in waren stond ik niet vooraan om er een aan te schaffen. Dat gebeurde pas ergens in 1998. Sony, leuk formaat, handige extra’s en hij paste in een fototas die ik tot kort daarvoor nog benutte voor mijn Spiegelreflex-camera’s waarmee ik toen nog dia’s schoot. In de beste tradities van het vroegere Super8 filmen wat ik ook een paar jaar lang deed, schoot ik de nodige beelden. Thuis, op locatie, de Uitmarkt, SAIL, Schiphol, bedenk het, als het bewoog kwam het er op. Een trouwerij werd door een goede vriendin van ons geschoten die er naar beste eer en geweten gebruik van maakte.
Helaas bleek de Sony binnen in schermlicht maar matige beelden te maken, waar hij buiten prima beelden schoot, dus dat werd een geweldig stukje audio…. Maar op sommige stukjes stond ik zelf ook nog in beeld. Ergens in 2006 of zo raakte dat Hi8 uit. Het digitale tijdperk maakte dat je met die camera niet kon koppelen aan een computer of laptop. Dus wilde ik filmen moest ik een aangepaste camera kopen. Of gewoon met de nieuwe generatie smartphones beelden laten bewegen. Die kon je wel meteen delen of opslaan. Tuurlijk gedaan en de toch niet al te oude videocamera ging in de opslag. Tot onlangs. Af en toe ruim ik toch wel eens wat op en kwam hem weer tegen. Tuurlijk hadden we wat beelden indertijd zelf overgezet op een grote VHS-videoband. Wat ‘dan kon je het altijd direct afdraaien’. Maar weet je nog wat er intussen met video en VHS gebeurde?? Juist. Dus de accu van de camera opgeladen, omgezet naar standje ‘player’ en verbonden met een kleine secundaire tv. En verdraaid alles functioneerde en intrigeerde. Je keek zo het verleden in. Het hondje, de toenmalige katten, de bebouwing in onze omgeving en ook de vroegere meubels in huis of die inrichting van de tuin….. Onze koppies en figuren, vrienden die waren gefilmd of de familie. Het neigde tot steeds meer films kijken. Wat een schat aan leuke informatie. En wat zonde dat ik toen niet gewoon door ben gegaan met filmen. Ik ga toch eens op zoek naar een conversie-programma zodat ik die films wellicht alsnog kan digitaliseren. Ik weet nog dat een eerdere poging daartoe met een softwarepakket en wat kabels geleverd door Kruidvat niet meteen leidden tot goede resultaten. Maar ja, ervaringen uit het verleden en de garantie voor de toekomst en zo…. Ben toch blij dat ik niet alles meteen weg mik….. Zelf ook wel eens in de oude archieven gedoken en dit soort dingen bekeken? Laat maar weten….wie weet leer ik er iets van… (beelden: Eigen archief)
Altijdmijnmening 
Een verhelderende blogpost. Ben ik de idioot die vraagt om visionaire vooruitblikken m.b.t. de toekomst van transport en vervoerssystemen.
Tegelijkertijd krijg ik de verwijten dat ik terug zou willen naar de Middeleeuwen?
Ja, over de problemen van snel veranderende gegevensdragers heb ik al eens geschreven. Voor talen hebben we ooit de steen van Rosette gehad. Jona Lendering kan boeiend schrijven over oudheidkundige onderzoeken.
In de afgelopen eeuw zijn er heel veel ontwikkelingen geweest met gegevensdragers, beeld- en geluidstechnieken.
Mijn vader kon daar vaak en veel over vertellen.
Stil staan is achteruit gaan. En juist door terug in de tijd te gaan is er ontzettend veel te leren.
Ik wens jou, jullie veel nostalgische kijkmomenten toe.
Stille groet,
LikeLike
Elk jaar zetten we in de digitale wereld stappen vooruit. En fikse stappen ook. Dus beeld/geluiddragers van tien jaar geleden zijn nu alweer hopeloos verouderd terwijl ze nog lang niet versleten zijn. Dat baart me zorgen. Als een camera nog goed is doe ik hem niet weg, maar ben de uitzondering. Mijn SLR-camera waarmee ik de kisten op diverse vliegvelden vast leg is intussen 15 jaar oud, voelt nog als nieuw en doet zijn werk prima. Weg doen voelt dan als verraad. Ook al zal er best een schitterende moderne opvolger voor bestaan. Nee, dat vind ik ook zonde. Maar als het systeem gewoon niet meer bestaat en je dus met je oude opslag weinig meer kunt, wordt het ingewikkeld….
LikeLike
Het gaat allemaal zó vlug dat wanneer je niet tijdig omschakelt en overzet ” je verleden” alsnog verloren gaat. Ik heb inderdaad kortgeleden de oude bubbel 8 filmpjes( nog zonder geluid) zitten bekijken, leuk natuurlijk. Gelukkig kon ik ze nog op CD schijf laten zetten want de camera is reeds lang ter ziele.
Filmpjes maken met de telefoon is nu zó gewoon dat die grotendeel niet bewaard blijven want ook een telefoonopslag heeft z’n beperkingen.
LikeLike
Binnen tien jaar is de volgende techniek alweer ingevoerd…..en wij consumenten lopen er achteraan…
LikeLike
Op mijn leeftijd is dat een verloren slag, dat haal je nooit meer in.,
LikeLike
Ik vrees ook, dat het op enig moment te veel is om nog in te halen….zeker…:)
LikeLike
Je moet er ook nog wat plezier in hebben en dat verdwijnt zodra je niet meer de tijd krijgt van je nieuwe ontdekkingen te genieten omdat het alweer anders is geworden.
LikeLike
Een trend van een jaar is tegenwoordig al lang…..En met het verlangen van sommige stromingen om terug te keren naar de Middeleeuwen lijkt men geen behoefte te voelen ver vooruit te kijken, maar liever terug te gaan naar paardentram, trekschuit en vrouwen achter het aanrecht…
LikeLike
Nou zóver terug hoeft niet, maar zo snel als alles nu gaat “in de naam van de vooruit en het gemak” richt ook schade aan aan.
LikeLike
Zeker, maar dat verlangen om de moderne tijd in te ruilen voor een sekte of godsdienst die ons terugbrengt naar die donkere eeuwen zonder kijk op enige verlichting snap ik absoluut niet….
LikeLike
Nee dát is een ander verhaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Zal best mooi zijn, zoiets als voorheen het bekijken van foto’s. We zagen wel hoe leuk het was, men genoot ervan, voor een enkele keer. Wees er maar zuinig op.
Zelf heb ik niets van dien aard behalve een filmpje van mijn ouders, iets waarvan je zegt: dit mag nooit weg. Maar kijken doen we nooit meer.
LikeLike
Ja, en deze apparatuur doet het nog en kan worden bekeken, bij mijn oude Super 8 films ligt dat behoorlijk anders…
LikeLike
Alles wat we filmen wordt op het internet gegooid. Als ze binnen 100 jaar die servers onderzoeken zullen die mensen veel terugvinden voor zover ze het dan nog kunnen afspelen wegens prehistories.
LikeLike
Ach we digitaliseren oude filmopnamen ook die wij nog kenden uit het zwart/wit-tijdperk toen we nog geen kleur kenden. Wij zagen die films nog versneld voorbij komen, tegenwoordig zijn ze op normale snelheid te zien, soms ingekleurd, maar zeker fraai…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet nog wat een ellende het was met gelukkigex die wel filmde en er niks meer mee deed omdat het zoveel werk was. Dat is in de tijd echt wel verbeterd, maar het gevoel is ook weg met hoe het nu gaat.
LikeLike
Als je er zelf op werd gezet en die opnamen nu zijn verdwenen in vergetelheid is dat wel weer zonde…
LikeLike