Omdat het werk ondanks de persoonlijke crisis intussen gewoon doorging, werden de bezoeken aan de ‘fabriek’ en de diverse locaties voor de Marketing Round Tables gewoon voortgezet. Mijn gevoel bij het merk bleven uiteraard uiterst positief en aan mijn professionalisme hoefde ook niemand bij fabrikant of importeur te twijfelen. Een van die bezoeken bracht ons weer eens naar Frankfurt. Voor onderhandelingen tijdens de IAA. Dat is zo’n beetje de meest belangrijke autotentoonstelling aan deze kant van de wereld en vrijwel elke zichzelf respecterende autofabrikant stelt daar de nodige zaken tentoon die je op de gemiddelde en toen nog gehouden RAI-autotentoonstelling niet zou of zult zien. In dat jaar moesten we weer eens stevig aan de bak over de Skoda-plannen bij Pon voor de komende jaren. Nog steeds was men niet echt tevreden over de bereikte resultaten al vertoonden die duidelijk een stijgende lijn nu we naast de goed lopende Octavia ook de Fabia in huis hadden en de Superb op het punt stond te arriveren.

De ‘grote baas’ van Skoda, Herr Detlef Wittig, was op de stand van Skoda Deutschland aanwezig, samen met zijn vele managers en we moesten daar stevig mee aan de bak. We zouden dan ook een paar dagen blijven. En dat hield in dat we er ook moesten overnachten. Een paar dagen zelfs. Maar dat viel niet mee in het altijd overvolle Frankfurt rond die IAA. Dus boekte onze ‘directiesecretaresse’ een hotelkamer voor mij en mijn toenmalige verkoopcollega Wim. ‘In een plaatsje vlakbij Frankfurt’ had ze ons nog voor vertrek met de KLM bezworen. We hadden meteen moeten weten dat zij van dat soort zaken echt geen verstand had, maar omdat ze het vertrouwen had van haar directe chef Hoekstra staken we de reservering in onze koffers en gingen onderweg.  Eenmaal geland in Frankfurt ook meteen aan de slag. Toen we de avondsessies hadden overleefd, vaak werd er lekker gegeten en gedronken met de vele mensen die we hadden leren kennen, bedachten we dat we maar even met de taxi naar ‘dat hotel’ moesten rijden. Wel zo handig. We stapten in, pakten het adres van het hotel en gaven dit door aan de chauffeur.

‘Wo wollen Sie hin?’ vroeg de man terwijl hij de motor van zijn Mercedes even afzette en zich naar ons omdraaide. ‘Worms?’. Ja, dat stond op die hotelbevestiging, dus daar wilden we heen. Het was al laat, we wilden slapen. De man zuchtte, startte zijn sterrenbak en reed weg. En bleef meer dan een uur rijden. Ver buiten Frankfurt, snelwegen, uiteindelijk naar Worms. Los van de lange rit waren wij er een enorm bedrag aan kwijt voor de chauffeur. Het hotel bleek ook nog eens gelegen aan een spoorwegemplacement waar dag en nacht werd gerangeerd. Gebroken stapten we ’s-morgens onder de douche, we moesten weer vroeg op weg naar Frankfurt.

Kochten ons een kaartje in de lokale boemeltrein en reden terug naar Frankfurt. Weer een dik uur reistijd. Wat een dom mens die collega-secretaresse! Dat moest anders! Dus de volgende avond, mijn collega Wim stapte intussen op het vliegtuig terug naar huis, ik moest nog even verder in verband met een MRT onder leiding van Alfred Rieck, op zoek naar een hotel. Vanuit Nederland te regelen, de secretaresse zou haar best doen alles te corrigeren. Ik kreeg daarop een telefoontje dat ‘alles in kannen en kruiken was’. Dus kreeg ik een naam van een hotelketen die ‘in Frankfurt’ gevestigd was en waar ik een kamer zou krijgen voor die volgende nacht. Skoda organiseerde intussen voor haar importeurs een shuttle-service met een bus. Mensen die naar hotels moesten worden gebracht stapten in, anderen moesten terug naar huis vliegen en dus werden al die lui in een keer vervoerd. De buschauffeur bleek een Griek of Spanjaard. Hij bakte van de route naar al die adressen niks. In mijn geval werd ik om een uur of half een in de nacht eindelijk afgezet bij ‘mijn hotel’. Vlak bij het vliegveld van Frankfurt. Jammer alleen dat ze daar niets wisten van mijn reservering. Nee, ik was duidelijk in het verkeerde hotel afgezet. Dus…in een taxi, en naar het volgende adres, aan de rand van het centrum van Frankfurt. Om een uur of twee lag ik in bed. En de volgende ochtend moest ik er weer vroeg uit….Het kon verkeren als je voor die nieuwe Pon-organisatie werkte. Gelukkig behield ik ondanks alles mijn enthousiasme voor het merk. Maar er werd ook veel gegromd over zoveel incompetentie bij mensen die meenden alles beter te weten. En daar waren er intussen heel wat van in dienst gekomen. En had men mij uitgezweten als al te grote realist. Wordt vervolgd! (Beelden: Skoda/internet/Yellowbird)