Kom er nu maar eens om. Kinderen die consequent buiten spelen. Ondenkbaar zo lijkt het wel eens. Was in mijn jonge jaren wel anders. Wij leefden min of meer op straat. Logisch want je zat een deel van de week opgesloten in een strenge katholieke school of een stringent regime thuis. Orde moest er zijn en ledigheid was het kenmerk van de duivel. Maar buiten was alles vrij en los en kon de fantasie haar werk doen. Zo waren wij als jongens van die Amsterdamse straat veel bezig met gezamenlijke spelletjes. Of het nu oorlogje, naspelen van de Olympische spelen, schieten met pijltjes of slagbal met rondjes betrof. Altijd buiten. Zowel na school tot het eten klaar stond, als daarna. TV speelde nog nauwelijks een rol. Wat we om ons heen zagen was voldoende inspiratiebron. Ik had het ‘geluk’ dat in die straat een aantal grote autobedrijven te vinden was. Kon toen nog in dat deel van de stad, waar het ook nog wemelde van de mkb-ers. Die lui reden met trucks en bestelauto’s door onze straat heen en weer en dat gaf een aparte impuls aan een spel waar we als 11-13-jarigen best gek op waren.
Het op de stoeptegels krijten van hele wegen en steden en daar dan met je miniatuurauto’s overheen rijden. Dinky Toys was in die jaren een bekende fabrikant van dat spul en als je geluk had kreeg je er wel eens een voor de verjaardag. En dan combineerden we samen die vloten voertuigen tot een nabootsing van het toen actuele verkeer. Ik weet nog goed dat ik bij elke Dinky-Toys truck die ik dan eens per jaar als cadeau ontving altijd weer te horen kreeg dat ik er niet mee naar buiten mocht. Logisch, want zo’n model kostte een rib uit het familielijf. Op mijn achtste een Brits busmodel van de BOAC. waarmee ik dan alsnog hele routes reed op straat. Op mijn 11e kreeg ik de zo lang begeerde Dinky Transporter met Bedford trekker. Daarmee kon je dan vier (Britse)personenwagens vervoeren. Zo’n Bedford kostte indertijd 11 gulden. Dus moest ik heel voorzichtig mee doen en ook lang als het even mocht…
Ook een grote Leyland Octopustruck met aanhanger werd zo mijn deel. Nou…ze deden al snel dienst op de straatstenen en liepen daardoor uiteraard links en rechts toch wat lakschade op. Jammer, maar helaas. Je speelde er zo voorzichtig mogelijk mee, maar die Leyland moest ook zand en stenen vervoeren…. Niet bevorderlijk, al bleef de basis-constructie gewoon onaangetast. Toen ik wat later in mijn leven overstapte naar de wereld van de luchtvaart en me vooral interesseerde voor alles wat vliegen kon kwamen de Dinky’s in een doos te staan en bleven daar tot er in de familie een opvolger gevonden was die er mee kon spelen.
Liefst niet buiten uiteraard want….. Twee generaties na mij vermaakten zich alsnog met de Britse voertuigen op schaal. Ergens in de jaren tachtig kwamen ze terug bij mij. En werden gerenoveerd. Mooi gemaaklt en toonbaar. Gek genoeg met nog steeds de originele bandjes. Dat was een wonder maar ook een teken voor hoe sterk die miniatuurwagens van toen werden gemaakt. Al weer decennia lang staan ze te pronken in mijn bescheiden maar qua vloot wel wat gegroeide miniatuurmuseum. Met al die herinneringen van vroeger gekoppeld aan die fameuze naam Dinky Toys. Kom daar nu nog maar eens om. Het bedrijf zelf ging overigens eind jaren zeventig financieel onder water toen jongelui uit die generatie liever achter een spelcomputer zaten dan speelden met miniatuuur-auto’s. Was een teken aan de wand. Niet veel veranderd….Ik wel! (foto’s: Yellowbird collectie)
Altijdmijnmening 
Vroeger speelden wij ook altijd buiten, mama riep gewoon “eten” als het eten klaar was en wij gingen braaf naar huis. Ook met krijt een hinkelpark tekenen en dan hinkelen maar. Of playbacken, dat moet een zicht geweest zijn 🙂
Waar is de tijd zeg. De kinderen van mijn zus zijn bijna constant op hun iPad bezig, dat kan toch niet goed zijn he. Vroeger zaten wij zo vaak buiten, en dat was enorm leuk, wij zijn ook groot geworden.
LikeLike
Mijn moeder klapte in haar handen. Deden veel moeders toen. En als er niet werd gereageerd werd er geroepen. En die stem beantwoordde je echt wel want de volgende stap was optreden door ‘pa’. En dat gokten wij als jongelingen niet…
LikeGeliked door 1 persoon
dat kan ik me inbeelden!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Buiten spelen was voor mij de straat oversteken.
Bos, weilanden en heide alom.
Hoewel ik later vooral in steden heb gewoond blijf ik een buitenmens.
En telkens weer verbaas ik mij over de terreur van auto’s.
Gelukkig is het tij aan het keren.
Steeds meer straten in Amsterdam krijgen groen en ruimte om te spelen.
Elk onderzoek weer bevestigt dat een buitenkind iets extra meekrijgt uit zijn jeugd.
Zoals ook steeds duidelijker wordt dat teveel kinderen chronisch ziek worden van de slechte luchtkwaliteit in en rondom steden en vliegvelden.
Bezorgde groet,
LikeLike
Voor ons Amsterdammers waren er parken. Maar ook het Bosplan op iets latere leeftijd. Groot bosgebied dat ook toen al zorgde voor longen naast de expanderende stad. Waar woningbouw nodig bleek maar wel ten koste van groen. De arme Amsterdammer ging op de fiets die kant op. Van auto-terreur echt geen sprake, men HAD geen auto. Dat kwam later pas. Omdat ook de grote stedeling graag ‘ergens’ kwam. Natuurlijk waren er de dieselbussen, de treinen, de regionale trams. Maar een auto bracht je naar de Veluwe, naar Limburg, het buitenland. Onderzoek wijst uit dat juist grote stadskinderen meer ontdekken dan plattelanders, dat ze in de grote steden van toen opgroeiden met tucht en orde, met ontzag en respect. Als er iets veranderd is dan wel de cultuur. De straat is nu vooral voor tuig bestemd zo lijkt het. Zonder ontzag, zonder echte cultuur, zonder normen en waarden. Wat dat betreft ben ik best trots op mijn afkomst en opvoeding. Zou men dat nu nog zijn?? Grootste ramp is en blijft het totale gebrek aan integratie….
LikeLike
……
LikeLike
Mijn vrienden en ik hadden veel plaats om buiten te spelen.
Als ik daar nu langs rijd zie ik alleen maar industrie.
Leuke spullen waren die Dinky toys.
LikeLike
Eens! Ook ik zag groen gebied ten onder gaan aan huizenbouw en industrieterreinen. Zo ver het oogt reikt. Nederland (en Belgie vast ook) werden druk, heel druk. Import van mensen van overal die uiteraard ook ergens moeten wonen. Werken. Mensen die uit de provincie komen naar die plekken waar werk en toekomst te vinden zijn. Allemaal logisch, maar dat verpest het beeld dat ik even schep vauit het verleden….
LikeGeliked door 1 persoon
Het moet een paradijs zijn geweest voor sommigen. Zeggen ze.
Terwijl buitenspelen gewoon noodzaak was. Niet alle kinderen waren er blij mee, niet altijd.
LikeLike
Een woonstraat met relatief kleine en druk bezette huizen. Mensen die heel hard werkten voor de kost. De straat was de uitlaatklep. Daar kon je nog even spelen en fantaseren. Je beleefde er avonturen, je eventuele eerste afspraakjes. Je haalde kattenkwaad uit, en zag wat er bij de buren zoal mis was. Een geweldige opleiding…..want ook op straat leerde je veel….Voor jezelf opkomen bijvoorbeeld.
LikeLike
Inderdaad, ook bij ons thuis speelden de meeste kinderen altijd buiten, ik wat , zat liever te lezen al waren er maar spaarzaam boeken in huis. Maar natuurlijk was ik ook wel eens buiten om te hinkelen, met de poppenwagen te wandelen of touwtje te springen, en knikkeren niet te vergeten.Mijn oudste broers waren te vroeg kind voor de Dinky’s gemeengoed werden maar mijn zoon had er wel een paar, hij is nooit verzamelaar geworden, jij wel.
LikeLike
Ja, de meiden waren altijd met andere dingen bezig in die tijd. Maar ja, toen de Dinky’s een rol van belang speelden keek ik daar nog niet serieus naar. Dat kwam later pas…
LikeLike