Op het tripje dat we onlangs maakten met onze vriendjes uit de polder kwamen we ook dit keer traditiegetrouw bij elkaar op voor beiden een uurtje rijden van de resp. woonomgeving. Die ontmoetingsplek ergens in het noorden van Brabant. Dat doen we al een paar jaar zo en het werkt prima. Lekker een bakkie doen met een taartje bij de lokale banketbakker en daarna naar een daar gelegen super-discount-store waar we altijd met iets naar buiten komen wat we voorheen nooit zelfs maar zouden hebben overwogen te kopen. Geweldige winkel met een enorm breed aanbod. Daarna gaan we dan door naar de bestemming van onze trip. Dit keer ging dat iets anders dan gepland. De auto zetten wij bij die ontmoetingen altijd neer voor de grote katholieke kerk van dat Brabantse plaatsje. Gemakkelijk te vinden en de auto veilig onder de ogen van de lokale parochie. Deze maal werden we bij terugkeer  verrast. Tientallen leden van een landelijk bekende motorclub hadden zich verzameld rond een lijkwagen. Bij aankomst daarvan werden de vele Harley’s even op volle toeren hoorbaar gemaakt. Indrukwekkend.

De mannen stuk voor stuk van de stevige soort, de jacks voorzien van indrukwekkende opschriften en de hoofden gericht naar de kist. Een medelid dat er werd begraven? Wij stonden vast. Keken toe naar het ritueel. Wat moet je doen in zo’n geval. Overal om ons heen die dikke motoren en de mannen op lijn als eerbetoon. Dat kon nog wel eens lang gaan duren dachten we nog. We durfden niet goed foto’s te maken. Voor je het weet heb je mot met de aanwezigen en dat wil je echt niet. Toen de kist naar binnen werd gebracht en een deel van de gasten er achter aan liep de kerk in, bleef een ander deel van het opgestelde stoer ogende ere-peloton staan. Inclusief de vele motoren.

En de parkeerplaats kende maar een enkele uitgang. Op enig moment beende een van de stevige motormannen op ons af. Dat voelde niet goed. Angst is een slechte raadgever, maar ook ik lees de kranten… Het viel mee. De man sprak ons keurig netjes aan. Of we ook bij de familie behoorden. Dan konden we nu evt. naar binnen. Wij vertelden dat we met onze auto’s vast stonden op de parkeerplaats  en er graag uit wilden. Geen probleem, hij regelde dat even. Twee tellen later was er een uitgang van de parkeerplaats vrijgemaakt en reden we langs de opgestelde mannen. Dankjewel! Een stille zucht van verlichting verliet mijn keel…. Ach een beetje kwekken met zo’n man is prima, maar dit waren er wel erg veel……