Onlangs bedacht ik me ineens dat ik in mijn leven heel wat keertjes bijna het loodje legde en me achteraf gelukkig mag prijzen dat er in die jaren dat dit zich afspeelde lieden waren die me van de dood redden toen dat nodig bleek of de eigen constitutie die in staat bleek opgelopen schade snel te herstellen. Toch vreemd dat je dan ineens beelden terug krijgt van die keren dat het bijna mis ging. Ik was een kleine urk toen me dat voor de eerste keer overkwam. Ergens in de buurt van de Amsterdamse Haarlemmerweg. Daar was toen een opgespoten gebied waar een nieuwe buitenwijk voor de hoofdstad werd gepland. Samen met mijn broer zwalkte ik op de korte pootjes over het opgespoten land. Tot er ineens een plek bleek waar je niet kon lopen. Drijfzand. Ik zat er meteen in en muurvast. Dat spul trok me naar beneden.
Ik zette het op een brullen en mijn broer was toen gelukkig in staat om me te helpen. Had die er niet geweest? Ik had dit niet kunnen schrijven. Geldt ook voor de keer dat ik bij mijn pa op bezoek was op diens toenmalige werk. Aan de rand van het (alweer) opgespoten terrein van Buitenveldert. Nu in mijn eentje, weer over dat zand aan het zwalken toen ik een mooie balk zag. Die wilde ik wel hebben. En hup, daar zat ik weer in het drijfzand. De balk hielp me de bol boven het water te houden. Gelukkig was Opa N. me kwijt en op zoek. Die haalde me uit die natte kledder. Lesje geleerd?! Nou voor wat betreft dat drijfzand wel. Ik waag(de) me er nooit meer op. Maar ik stak wel eens de straat over zonder kijken. Klabang…op 8-jarige leeftijd aangereden door een bestelauto. Grote paniek maar mijn fysieke schade beperkte zich tot een fikse hersenschudding. Twee weken plat in het donker. Het viel niet mee.
Later kwakte ik nog wel eens tegen de grond bij het brommeren, crossen, dat ene ritje op die speedwaymotor, viel ik van huishoudtrappen bij het klussen, sneed me zowat een vinger af bij het beoefenen van mijn modelbouwhobby en zo meer. En uiteindelijk was er die kans dat ik verdronk in het Almeerse Weerwater toen daar de kano met zoonlief en zwager plus nog wat spullen door de wind en de golfslag omsloeg en we een meter of 500 moesten zwemmen voor ons leven. Dat liep echt maar net goed af. Hoeveel geluk kan een mens afdwingen zou je denken. Intussen doe ik rustiger aan. Vermijd ik de echte gevaren wat en denk soms wat beter na voor ik met een zaag op een wankele stoel ga staan om iets weg te halen. Nee, mijn portie heb ik wel gehad. Al ben ik de gebroken schouder als gevolg van een enkele gemiste traptrede in 2008 nog niet vergeten natuurlijk. Hoe zit dat met jullie beste lezers? Zelf ook wel eens iets meegemaakt wat de haren te bergen doet rijzen? Laat eens weten dan! Ben daar best benieuwd naar…..
Altijdmijnmening 
Nou ik was sowieso niet zo’n avontuurlijk kind, maar werd tóch een keer aangereden door een fietser, waarbij het lipje van de bel een gaatje in m’n hoofd maakte ( ja ja, ik weet het dat is nóg wel eens te merken) viel ik keer zómaar met het fietsje dat ik wel eens een uurtje mocht huren en was buiten westen. via het ziekenhuis met een hersenschudding en bont en blauw gezicht naar huis. verspeelde bijna het eerste kootje van een wijsvinger dat nu in een hoek op de vinger staat en brak hier en daar wel eens een botje in de voeten of schouder door even niet goed op te letten maar dan heb je het ook wel gehad;-) weinig levensgevaar als ik eerlijk ben!
LikeLike
Ik heb nog lang niet het hele verhaal vertelt. Als ik achteraf terug denk heb ik heel wat keertjes toch met mijn leven gespeeld. Onverslaanbaar, onaantastbaar, als je bent op jeugdige leeftijd…
LikeLike
Toen ik dit blogje plaatste en daarna weer aan de normale gang der dingen ging, bedacht ik me dat ik ooit nog eens wat andere zaken meemaakte. Een naar me toe gegooide nijptang die een gat in mijn achterhoofd maakte. Boze lompenboer de dader. Met de brommer diverse schuivers, vaak met bloedige afloop, waarbij een keer zelfs tegen een kerkhek geeindigd omdat de remmen het begaven. Kortom, als ik echt ga graven in het geheugen komt er best wel veel los van dit soort flauwekul……
LikeLike
Heb je een kat tussen je voorvaderen? 😉 Zoveel levens je verbruikt hebt…
Ik weet niet precies of en hoeveel keren ik gevaarlijk bezig was maar ik denk van vrij vaak. Nog steeds heb ik bijna-ongelukjes door onoplettendheid. Dromerig als kind, nog meer als tiener. En, zoals mijn vader het noemde, onbesuisd handelen, lopen,fietsen. Dat deed ik niet met opzet, ik had er niet eens erg in.
Maar ik ben er nog steeds. (afkloppen
LikeLike
Ja, en omgevingsfactoren spelen ook mee. Ik had een erg ondeugende leenpa die ook soortgelijke avonturen beleefde en er altijd redelijk goed vanaf kwam. En die dingen waren nog wat heftiger dan die van mij…
LikeLike
Nee ik was best wen voorzichtig meisje. zo bont als jij het gemaakt hebt…. Je moeder was zeker snel grijs….
Oudste zoon wel: 2 x gat in zn kin door fiets en skateboardongeluk en gebroken knie door een valpartij met de fiets en ook eens een gebroken pols toen de sturen van de fietsen in elkaar raakten….
LikeLike
Ik heb het doorgegeven. Zoonlief was een brekebeen op velerlei terrein, maar kwam er (ook) altijd goed mee weg. Maar gips kwam best wel eens voor in zijn leven…
LikeLike