Twee gesprekken over zaken die ik het liefst zou betitelen als interessant en constructief zorgen voor een blogverhaal dat ik hier met de lezer wil delen. Het eerste ging over hoe je omgaat met een flinke tegenslag als je gelooft dat er een hogere macht is de alles regelt en jou niet zal loslaten maar juist begeleiden op een nieuwe weg. Ik ben zelf van de ‘aanpakgeneratie’. Dus, knokken om te krijgen wat je nodig hebt voor een goed leven, je niet zomaar aan de kant laten zetten en altijd de discussie aan gaan met hen die menen de wijsheid in pacht te hebben maar daarbij nooit veel meer ervaring in de strijd weten te brengen dan wat ze zelf hebben meegemaakt of oppikten tijdens een cursus psychologie voor amateurs van de LOI. Meestal werden of worden die lui niet mijn beste vrienden. En ook niet mijn meest geliefde collega’s. Ik geloof nog in het ‘met de poten in de klei staan principe’ voor je echt weet hoe de wereld in elkaar steekt. Zal vast dom zijn, zeker vanuit de ogen van hen die alles met het handboek soldaat willen oplossen. Met de man over wie dat eerste onderwerp ging besprak ik zijn situatie zoals ik er naar kijk.

Arbeidsconflict, waarbij hij naar mening volkomen in zijn recht staat. Maar dat recht niet pakte, omdat hij zich wilde laten leiden door de wijsheid van zijn Schepper. Gelukkig had ik net daarvoor flink gewandeld en zat het vel wat strakker om de binnenkant van mijn lijf, anders was ik ter plekke ontploft. Knokken moet je in zo’n situatie, vechten, je gelijk halen, want dat heb je! De berusting aan de andere kant van de tafel was prachtig. Maar voor een mens als ik ben niet te snappen. Het tweede gesprek wat ik voerde had ook een geloof als uitgangspunt, maar wel een ander als dat wat het eerste gesprek zo stuurde. In de tweede situatie sprak ik met iemand die je tegenwoordig een nieuwkomer zou moeten of mogen noemen. Iemand met het geloof in die andere god. In zijn ogen ook  een heel goede. Hij legde uit dat je met tegenslagen in je leven moet omgaan als een leermoment. Je pikt er altijd iets positiefs uit op.

Hij gaf als voorbeeld dat als wij Nederlanders een pechgeval met de auto meemaken we meestal eerst beginnen te vloeken, dan ongeduldig worden en maar weinig opsteken van zo’n moment. Hij zag die momenten als sturing. Er werd van je verwacht om je leven dan aan te passen aan de omstandigheden. En daar leerde je veel van. Wat wij toeval noemen was voor hem de aansturing van het hogere gezag. Twee geloven, twee min of meer dezelfde insteken. Immers, het hogere boven ons gesteld, was voor beide gesprekspartners belangrijker dan al die aardse zaken. Ik voelde me in dat gezelschap een echte atheïst. Immers, ik wil alles zelf regelen en heb niemand die even iets voor me overnam of neemt. Moet wel constateren dat ik het een prachtige gedachte vind hoor. Niks mis mee….en het verrijkte mijn denkwereld weer even. Relativeren is ook een vak…. Kortom, ook voor mij leermomenten. De dankbaarheid is richting beide mensen die ze uitten groot….