Hoe komt het toch dat tussen de oude historie van de grote beschavingen langs Eufraat en Tigris zo weinig is overgebleven en we slechts Barbaarse voorbeelden zien van wat men daar verstaat onder godsdienst of cultuur. Wel, je hoeft maar een jaar of 800 terug te gaan in de tijd en je komt uit op de basis van waar we nu mee van doen hebben. Indertijd waren de beschavingen bekend als de Seleucia, Ctesiphon of Babylon. Bagdad was een belangrijke culturele hoofdstad en daar bloeide de kunst en cultuur die nu nog wel eens worden aangehaald als de wortels voor de hedendaagse beschaving (..) in die hoek. Op 10 februari 1258 echter namen de Mongolen uit het Verre Oosten met veel geweld deze hoofdstad en haar omgeving in bezit. Geen enkel leger was in staat gebleken deze Barbaarse horden tegen te houden. Huiveringwekkend was het lot voor de inwoners. De Mongolen vermoordden de kalief, de mannen, verkrachtten de vrouwen en trokken verder. Heel Mesopotamië werd toegevoegd aan het Mongoolse rijk dat nu ook grote delen van Rusland en China omvatte.

Alleen al in Bagdad en omstreken vielen meer dan een half miljoen slachtoffers. Het Barbaarse denken stopte pas toen die lui ergens bij de Middellandse Zee halt hielden en op adem kwamen. Maar ze vestigden ook de genen voor dat wat wij nu meemaken in de 21^e eeuw aan manier van denken en doen. Bagdad werd een troosteloze provinciestad zonder betekenis. Irrigatie en openbare orde verdwenen, het recht van de sterkste zegevierde. Pas na de 1^e Wereldoorlog kwam er weer een beetje gang in de ontwikkeling van stad en omliggend land. Werd Irak een zelfstandige natie met Britse invloeden op de politiek, al was het alleen al om de gewonnen olie daar. In feite is dat land daar dus net in ontwikkeling. Is de beschaving die we er nu aan toe dichten slechts kort geleden ontstaan en moeten we van de mensen daar niet veel meer verwachten dan wat we er nu van zien. Moord- en doodslag zit er kennelijk in de genen en het geloof is aan de ene kant een aanjager, aan de andere geen rem.

Als we nu eens kijken naar Mongolië zien we dat van die beschaving maar weinig is overgebleven. Het is een agrarisch volkje dat indertijd een buffer vormde tussen de Sovjet Unie en China. Het omvangrijke Mongoolse Rijk verloor al snel haar gewicht en sindsdien verarmde het in razend vlot tempo. Alles is relatief. Ook het denken dat alles zal blijven zoals het ooit was. Maar dat een invasie door een vreemde macht niet altijd even positief uit zal vallen is iets dat je maar eens goed tot je moet nemen. Vandaar dat ik pleit voor waakzaamheid. Al schrijft er over 800 jaar iemand wellicht een heel aardig stukje geschiedenis over het huidige jaar 2015.