Juist in een maand als deze laatste van de maand besef ik me altijd weer hoe relatief het leven is maar ook hoe snel alles lijkt te gaan. Die ooit door Jos Brink beschreven muur tussen leven een dood die bij jeugdigen op grote afstand staat komt steeds sneller dichterbij lijkt het. Al komt dat uiteraard ook omdat we elk jaar weer heel wat leuke dingen doen, bezoekjes afleggen, actief bezig zijn om de uren niet zo maar voorbij te laten gaan terwijl wij zelf kijken naar de groeisnelheid van de geraniums. Als het niet meer zou kunnen is het wellicht te laat, dus hupsakee, genieten maar. Dat kunnen genieten was jarenlang voor mij een best probleem. Wie als werkbij geboren is wordt nooit een echt goede koningin. Pas de laatste paar jaren ben ik daar enigermate toe in staat, al jeuken de handen wel eens als ik weer ergens tegen een potentieel klusje aan loop of ik weer iets zie dat aandacht behoeft. Maar ik geef toe, vroeger was ik nauwelijks bereid om vrije tijd te nemen. Als ik het al deed dan toch gepland in de agenda. Als ik nu kijk naar hoe snel zo’n jaar verlopen is zie ik ook hoe plots het leven over en uit kan zijn.

Dat merk je direct als je terugdenkt aan hen die we intussen verloren. In een jaar tijd, knip met je vingers en je mist weer iemand waar je veel om gaf, of die ooit heel belangrijk was in de wereld om ons heen. Dieren verdwijnen uit je leven, materiele zaken, je gezondheid kan enorm veranderen. Het ouder worden komt met wat gebreken en als je jong bent en de huid glanst van de jeugd, besef je maar nauwelijks dat er ook voor jou een periode zal aanbreken van piepen en kraken. Ook al sport je nog zo hard, die periode breekt een keertje aan. Dat ouder worden brengt ook wijsheid. Althans dat is de theorie. Je steekt van elke ervaring iets op. Maar dan moet je niet puberen op latere leeftijd natuurlijk, want dan loop je alsnog  met je kop tegen een muur als je niet oplet. Ook ik maak niet alleen maar (nieuwe)vrienden. Soms moet je kiezen of kabelen en dan vallen er mensen uit je netwerk waarmee het zo goed opschieten leek. Een leerschool die ik elk jaar weer doorloop, maar waar ik kennelijk weinig van opsteek.

De echte vrienden blijven, de vage kennissen verdwijnen. Maar dat deden ze altijd al, dus is ook geen nieuws. Intussen is het 14 december geworden. Nog een paar weken en we starten weer met een nieuw jaar. 2015. Dat is vijftien jaar alweer nadat velen dachten dat de digitale wereld zou vergaan door de overgang van de ene eeuw naar de andere. Er gebeurde vrijwel niks! En we zijn nu alweer zoveel verder dat er een generatie is geboren die niet meer weet waar we het over hebben als het gaat om dat toen verwachtte probleem. Tijd vliegt, en als je ouder bent, elk jaar sneller. Dus maken we maar plannen voor de toekomst met het idee dat we volgend jaar op 14 december wederom in staat zijn te filosoferen over verleden, heden en toekomst. Ik mag wel opschieten, voor ik het weet is het al weer zo ver…