Als er een opvallend ding is dat ongeveer alle volkeren op Aarde verbindt dan toch wel de mystiek van het leven of het evt. voortbestaan na de dood. Of je nu te gast bent bij rijke westerlingen, arme sloebers in de krotten van Manilla of in de oerwouden van Brazilië, de mens gelooft in ‘iets’ dat hoger is gesteld dan ons mensen zelf. Dat is best opmerkelijk. Zeker ook omdat zelfs die oerbewoners van onze planeet het idee hebben dat we na onze dood terug zullen komen als geesten of goden. Een beetje zoals ook de Germanen dat al deden voor de komst van de Romeinen in onze streken. En die Romeinen, Grieken, Egyptenaren of Assyriërs waren buitengewoon gelovig in hun hoogtij-jaren, ver voor de komst van de predikers die later zorgden voor verspreiding van het christelijke of islamitische geloof. Allemaal geloofden ze dat die ‘God’ iets meer was dan een gewoon mens en dat na de dood een scheiding van geest en lichaam zou plaatsvinden. Dat is best een mysterieus fenomeen.

Nog los van het feit dat wij mensen eigenlijk best vreemd in elkaar steken. Anders dan de ons omringende diersoorten of planten zijn we in staat tot duidelijke communicatie, we vinden van alles en nog wat uit, we bouwen er vrolijk op los, zingen., maken muziek, schrijven, en zo meer. Dat is best vreemd als je alle andere zoogdieren er nog eens op naslaat. Dat filosofen en theologen er op af kunnen of konden studeren verbaast mij niks. Is er echt een scheiding mogelijk van lichaam en ziel op het moment van het definitieve afscheid nemen? Het zou mooi zijn, al vrees ik zelf het ergste. Die vrees ligt bij veel gelovigen op een heel ander niveau. Daar is men vaak bang voor wat het hiernamaals zal bieden. Wordt het de Hemel (al dan niet gevuld met maagden…)of toch de Hel waarin we naar rato van het aangehangen geloof min of meer eeuwig kunnen branden of tenminste nagezeten met een drietand. Ook daarin zie je veel parallellen tussen de geloven. Al dan niet van elkaar overgenomen, maar dat is een andere kwestie.

Mij gaat het hier even over dat moment van splitsen. Zoef, vliegt de geest uit het lijf en wenen wij over de stoffelijke overblijfselen. Kijken we dan vanuit een nevelige situatie zelf toe? Of is het echt over en uit. Het blijft opmerkelijk en iets om de kop over te breken als je er gevoelig voor bent. Gelukkig voor hen zijn veel gelovigen dat niet. Die nemen aan, accepteren en gaan ervoor. In de hoop dat het hiernamaals leuker is dan het heden. En dat is voor mij net een brug te ver. Wie het echt zeker weet, of uit de eerste hand verslag gedaan kreeg, mag het zeggen.