Hoorde ik onlangs dat onze regering samen kwam op een of ander kasteel in de provincie om zich tijdens een zgn. ‘bosdag’ informeel bezig te houden met het wel en wee van onze natie. Men doet dit dan in half formaat, spijkerbroek, shirtje en stropdasloos overheersen. De glimlach ligt de dames en heren op de lippen. Informeel is leuk en de toekomst van ons land en volk kennelijk een gebeuren om in bijna feestelijke omstandigheden met elkaar te vieren. De vakanties zijn achter de rug en men heeft een deel van het toch heftige wereldnieuws wat naast zich neergelegd. Wil je dit land treffen moet je dat tijdens het zomerreces doen, grote kans dat je dan stuit op weinig daadkracht en al helemaal niet op veel weerstand. Het fenomeen Bosdag houdt in dat je in die informele sfeer met elkaar komt tot het uitwerken van een strategie of in dit geval beleidslijn waarover iedereen het dan eens is. Om die drie weken later volkomen overboord te smijten als gedoogpartner D66 met een nieuw eisenpakket komt waarmee de boel weer eens gechanteerd kan worden.

Gedogen kost pijn, zo weten we nu, alleen is die pijn veel kleiner als die uit de hoek van Pechtold en c.s. komt dan wanneer je met iemand uit de hoek van CDA en/of PVV moet regeren. Kwestie van morele keuzes. Hoe dan ook, in mijn actieve managementdagen heetten die bosdagen toog- of heidedagen. Insteek was gelijk. Maar de uitkomsten ook. Informeel met elkaar praten over wat je zou kunnen doen en bereiken. Maar als je dan weer terug was op kantoor in de gang der dagen, bleek dat veel wat we hadden afgesproken vervloog als rook uit de mond van een kettingroker. Leuk, maar weinig zinvol en voor mij nooit een eerste keuze. Maar dat was gedogen ook niet. Ik ben er niet van. Je gaat ergens voor of niet, en dan is het jammer als de koppies niet dezelfde kant op staan. Het doel moet bereikt, de visie gehandhaafd en de omzet behaald toch? Nou zo zou het ook in de politiek moeten gaan. We hebben te maken met grote uitdagingen in de wereld om ons heen, maar zeker ook in eigen land.

Malloten maken hier ongeremd reclame voor terroristische organisaties, antisemitisme steekt de kop op, je hebt maar vijf ebolah-slachtoffers nodig om het land in dood en verderf te storten en we missen nog steeds een flink aantal overblijfselen van slachtoffers van de ramp met MH17. Als je dit allemaal optelt bij de oorlogen die het Midden-Oosten teisteren lijkt mij de economische agenda toch van een mindere soort. Ons land verkeert in lastig, noem het maar woelig, vaarwater. Daarbij passen stevige woorden en dito maatregelen. En daarvoor ga je niet op de hei zitten of in een bos. Als kabinet moet je zorgen dat je duidelijk bent. En je moet vermijden dat je een heel volk niet datzelfde bos instuurt met halfzachte frasen en politiek correct gekozen woorden. Maar ik vrees dat we dat wel kunnen vergeten. Want als wij het bos in moeten kost dat eigen geld. En die spijkerbroek, die moeten we zelf maar aanschaffen dan. Kringloop en Voedselbanken zijn er goed voor….