Het was denk ik in de derde of vierde klas van onze katholieke lagere school waar ik toen op zat, dat voor het eerst een massale inentingsactie werd doorgevoerd tegen iets als polio of zo. Dat was een ziekte waarover je indertijd de meest vreselijke verhalen hoorde. ‘Kinderverlamming’ leidde tot bochels en krom lopen en men vertelde je daar op school zoveel over dat je besloot om er alles aan te doen om dat nooit mee te hoeven maken. Daarbij waren de katholieken veel liberaler in hun wereldlijke benadering van dit soort dreiging dan de protestants-christelijken, in onze toenmalige ogen steeds de ‘afvalligen’ genoemd. Indoctrinatie van de kinderziel was het katholicisme net als de andere stromingen, niet vreemd. Hoe dan ook, anders dan bij de ‘refo’s’ moesten wij als leerlingen dus worden ingeent door een schoolarts. Dat was een man die met een legertje verpleegsters om zich heen vooral keek of je wel helemaal gezond opgroeide en of je niet te veel haar op je tanden kreeg. Maar in dit geval ook hoogst persoonlijk een spuit zou zetten in je bovenarm. Anders dan wat men nu doet waren er geen begeleiders, ouders of lieve woordjes. Klas voor klas werd opgesteld in de gangen voor het gymlokaal en daar werd je dan op volgorde naar binnen geleid zoals schapen of koeien naar de slachtbank. De in wit geklede verpleegsters waren niet van de soort die je nu lief glimlachend in ziekenhuizen tegenkomt. Nee, ze waren naar mijn idee ouder dan mijn moeder (en die was echt heel oud in mijn kinderogen..) en meedogenloos. Overhemdmouw losmaken, oprollen en met je ontblote arm richting spuiters wandelen. 
Een meter of twee voor die plek des onheils lagen rijen verchroomde spuiten op ons te wachten. In bakken waar ze als kogels naast elkaar lagen opgesteld in een wit laken bedje.
Een voor een werden ze in armen gestoken van de leerlingen. De een na de ander voor mij viel om, niet elk kind was opgewassen tegen de pijn van die prik. Ik kreeg er ook een. Hield me sterk, maar voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken, waardoor de geest iets zweverigs kreeg. Gelukkig mocht ook ik, intussen asgrauw van kleur, even zitten. Bijkomen. De prik was pijnlijk geweest, de ervaring traumatisch. Het vormde mijn geest. Er zat ineens een enorm hoge dam in mijn weerstandsvermogen. Prikken kregen een bijna magische status en ik werd meteen afgeschreven als heroinejunk in de toekomst. Niks met prikken, injecties een ware martelgang. Ook bloed prikken, voor velen kennelijk een zaak zie ze ondergaan als een muggenbeet, is voor mij iets voor psychische begeleiding. En ik ben heus heel wat keertjes geprikt hoor. Maar elke keer weer met die enorme weerstand en na-reactie. Ik kan de engste films probleemloos bekijken, een beeld van iemand die een injectie krijgt doet meteen de deur dicht. Ik zie niks meer.
En toch moest ik van de week even voor de bijl. Routine, nodig, maar ik kon het even niet. Nam mijn tijd, een aanloop, of horde, en als u dit leest vermoedelijk al weer achter de rug zonder al teveel invulling van pijn die ik vooraf had verwacht. 
Want ondanks alle positieve ervaringen, ik blijf overtuigd dat het iets akeligs is, een inbreuk op mijn persoonlijke integriteit. En zo krijg ik steeds meer begrip voor die afvalligen die principieel weigeren zich preventief te laten behandelen. Alleen die angst voor een bochel is groter en dat maakt dat ik als oud-katholiek jochie toch maar gedwee doe wat die witjassen van me willen. Heeft dat onderwijs toch nog iets goeds opgeleverd….
Altijdmijnmening 
spuiten hebben me nooit afgeschrikt; ook niet om bloed mee af te nemen. Ik ben ooit bloedgever geweest trouwens. Waar ik meer een hekel aan had was dat medisch onderzoek via de school. Ooit heb ik daar over gelogd, Dat gevoel naar de slachtbank te moeten was er ook. En ik was al zo’n gesloten jongen. Gelukkig is het nu anders ingericht maar over privacy enz hadden ze in die tijd nooit gehoord. Nee, spuiten maken me niet bang.
LikeLike
Wees blij, ik heb er nog steeds een grote weerstand tegen zoals blijkt uit mijn verhaal…::)
LikeLike
Veel heel veel injecties heb ik in mijn zieke en ongezonde jeugd gekregen.
Altijd werd ik er beter van.
Sommige ervaren spuiters kunnen dit goed en pijnloos, anderen werken slordig en pijnlijk.
Toch kijk ik er nooit naar en blijf ik het een vervelende bezigheid vinden.
Telkens als ik nu naar de bloedbank ga moet ik mijn gedachten verzetten.
Voor het goede doel ga ik toch nog graag.
Vriendelijke groet,
LikeLike
IK ben alleen al om de gegeven redenen niet geschikt voor om bloed af te staan aan derden, ze moeten me dan psychisch en medisch zodanig bijstaan dat de kosten boven de baten uit zullen gaan…
LikeLike
Bloed geef ik toch met plezier af.
Over mijn psychische gegeven zullen we het hier maar niet hebben.
De gratis, beperkte medische checkup vind ik altijd heel plezierig.
Mijn donorcodicil draag ik ook altijd bij mij, daar zul jij toch ook geen moeite mee hebben?
Vriendelijke groet,
LikeLike
Laat mij nou denken dat ik de enige was die zo’n fobie had ontwikkeld. 😉
Toen ik enige jaren geleden echter de nodige weken in het ziekenhuis had doorgebracht was ik, in elk geval hiervan, geheel genezen toen ik er uitkwam. Nu mogen ze van mij een vergiet maken als ze het leuk vinden.
LikeLike
Het verblijf in het ziekenhuis van een paar jaar geleden heeft weinig tot niets geholpen….ik laat me ook bij de tandarts zonder injecties of verdoving helpen of het moet wel heel erg ingrijpend zijn. De naald erger dan de boor…opmerkelijk gedrag toch…:)
LikeLike
ik kan me herinneren dat we ook zo’n ‘krasje’ kregen i.p.v. een prikje op de basisschool. Was dat niet tegen tbc of zo?
De laatste jaren ben ik zoveel geprikt, ik ben de tel kwijt. Maar angst heb ik er nooit voor gehad.
LikeLike
Ja dat krasje herinner ik me ook nog goed…ook zo leuk…:)
LikeLike
Jammer dat jij het er zo moeilijk mee had én nog hebt Leo. Bang voor de prik… maar troost je, je bent niet de enige. Zelf heb ik daar nooit problemen mee gehad, maar ik kan me indenken dat het voor anderen helemaal geen pretje is!
LikeLike
Intussen heeft het evenement weer plaatsgevonden en viel het natuurlijk mee…maar toch..ik ben nu al weer angstig voor de volgende ronde….:)
LikeLike
Nou als kind had ik ook niets met dat geprik maar met de volwassenheid kwam ook “de acceptatie”zal ‘k maar zeggen ! Polio kan trouwens véél ernstiger gevolgen hebben dan een bochel.
het heeft vele het leven gekost voor er gevaccineerd werd . Ook verlammingen kwamen veel voor waarvan de ernsigste vorm het ademhalen onmogelijk maakte.
Ik zat een paar jaar op een school waar veel kinderen zaten met restverscheinselen van Polio, je was dus verstandig om voor dié ziekte over je prikangst heen te stappen.
LikeLike
In onze straat woonde binnen een gezin van ‘straatvirenden’ een broer die polio had. Angstig uiterlijk en gedrag voor iemand van mijn jonge leeftijd. Rolstoel, zo’n wonderlijke fiets die ze toen beschikbaar hadden en een apart karakter. Het was mij een gruwel te bedenken dat deze ziekte zoveel effect kon hebben. Kinderverlamming was een heel heftige ziekte en ik snap nog niet dat je jouw kinderen daar niet tegen laat inenten om welke reden ook. Hoe bang je kunt worden van die prikken natuurlijk…
LikeLike
Ja dat is denk ik iets wat bij sommige mensen iets heel elementairs triggert, heeft helemaal niks met flink zijn of zo te maken. Een vriend van mij op school had er ook altijd last van, die is zelfs eens een keer tot zijn eigen verbazing van zijn stokje gegaantoen hij op televisie iemand een injectie zag krijgen.
LikeLike
Zelfs bij de militaire keuring zag ik hetzelfde resultaat. 1 op de 3 jonge mannen kegelde om na zo’n prik…
LikeLike
Overigens, even een opmerking: met die rode achtergrond leest de tekst erg vermoeiend, vind ik. 🙂
LikeLike
Ik doe er alles aan om de kleur te veranderen, maar zit kennelijk in het gekozen ontwerp, want wil niet over naar wit of zo….maar ik blijf het proberen…
LikeLike
Bedankt voor de lieve wens en hopelijk had jij ook een fijne dag Leo!
LikeLike
Is goed gelukt hoor…..
LikeLike